Ο Θάνατος και η Μετάβαση από Πνευματική Σκοπιά

Λεπτομέρειες

Άρθρο από τον Kevin Core

Στη Δύση ο θάνατος πάντοτε θεωρείτο πως ήταν κάτι που πρέπει να αποφεύγεται, κατ' ακρίβεια στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσει να μιλάνε για το θάνατο. Αν έχετε βρεθεί ποτέ σε κάποιο νοσοκομείο θα παρατηρήσατε πως τραβούν τις κουρτίνες γύρω από το άτομο που πεθαίνει έτσι ώστε να μη δει κανείς τον θάνατο. Τον θάνατο  πάντοτε των θεωρούσαν ως κάτι που πρέπει να παραμένει κρυμμένο.

Παλαιότερα, τοποθετούσαν αυτό το άτομο σε άλλο δωμάτιο ξεχωριστό από τους υπολοίπους. Ο παππούς μου, όταν πέθανε σε ένα νοσοκομείο στο Lancashire, στην Αγγλία, στη μέση της νύχτας, πέθανε μόνος, με τις κουρτίνες τραβηγμένες γύρω του, διότι δεν ήθελαν οι υπόλοιποι στην πτέρυγα να αναστατωθούν με το γεγονός ότι πέθαινε. Αυτό πραγματικά είναι πολύ λυπηρό, γιατί ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και όλοι περνάμε από αυτήν την διαδικασία. Και μάλιστα όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά τα πάντα. Όλα πεθαίνουν ή αφήνουν μια μορφή έτσι ώστε να ξαναγεννηθούν και να πάρουν μια άλλη μορφή, και αυτό είναι απλά ένα μέρος της κοσμικής διαδικασίας.

Φαίνεται επίσης, πως η Δυτική κοινωνία απέσπασε αυτό που ανήκει στη φυσική διαδικασία του κύκλου ζωής/θανάτου και το παραμέρισε ή το έβαλε στην άκρη ή το διέφθειρε ανάγοντας το σε ένα είδος τρομερού πράγματος το οποίο πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Μέρος της Ανάληψης είναι το όλο θέμα σχετικά με το Θάνατο και τη Μετάβαση να αποκατασταθεί έτσι ώστε η ανθρωπότητα να αναγνωρίσει πως υπάρχει και ένα πνευματικό κομμάτι στο θάνατο και στη μετάβαση, και σε αυτό ακριβώς αναφέρεται το παρόν άρθρο.

Θυμάμαι επίσης όταν ήμουν παιδί, και πιθανόν οι περισσότεροι να θυμάστε, πως όταν πέθαινε ένας συγγενής , το γεγονός ότι πέθανε αυτό το άτομο αναφερόταν πάντοτε με χαμηλόφωνα ψιθυρίσματα αν βρισκόσουν κάπου εκεί γύρω. Σε μένα προσωπικά έλεγαν να πάω «επάνω» ή σε άλλο δωμάτιο έτσι ώστε να μπορέσουν να μιλήσουν για το θάνατο αυτού του προσώπου που ήταν τόσο κοντά σε εμένα. Η όλη κατάσταση δημιουργούσε και δημιουργεί έναν μυστικισμό στην ατμόσφαιρα πράγμα που εντείνεται με το γεγονός πως όταν οι άνθρωποι πάνε σε κηδείες, πάνε με μεγάλη θλίψη και μιζέρια διότι πιστεύουν πως το άτομο που απεβίωσε έχει εξαφανιστεί και πως δεν θα το δουν ποτέ ξανά. Η όλη κατάσταση προκαλεί φόβο γύρω από το θάνατο. Σ’ αυτό το σημείο βέβαια, οφείλω να αναφέρω πως σε μερικές κοινωνίες στον κόσμο αυτό δεν αληθεύει και κατ' ακρίβεια στη πλειοψηφία του κόσμου. Αυτή η περιοριστική αντίληψη και όλος αυτός ο φόβος για το θάνατο φαίνεται να είναι πιο αισθητός στη Δύση παρά σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.

Στην Ιρλανδία καλωσορίζουν όλη την οικογένεια σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκεται το άτομο που έχει πεθάνει, μέσα στο φέρετρο, και κάνουν τρεις μέρες αγρυπνία. Οι τρεις ημέρες είναι σημαντικές και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω αργότερα. Αυτή η αγρυπνία είναι για φίλους και συγγενείς ή για οποιονδήποτε θελήσει να έρθει να δει το άτομο που απεβίωσε, οι οποίοι συγκεντρώνονται και γιορτάζουν τη ζωή αυτού του προσώπου. Αυτό πραγματικά δεν παρατηρείται στη Δύση γενικότερα.

Ένας από τους λόγους που η αγρυπνία και ο εορτασμός είναι τόσο σημαντικά είναι πως για το Πνεύμα που βλέπει, ο θάνατος δεν θεωρείται καθόλου θάνατος. Όταν αφήνετε το φυσικό σώμα να ελευθερώσει τη συνειδητότητα σε ένα υψηλότερο επίπεδο, το Πνεύμα, αυτό δεν το βλέπει καθόλου ως ένα γεγονός σοκ ή τρόμου. Πραγματικά είναι η εικόνα του καθρέφτη. Το Πνεύμα βλέπει αυτό το γεγονός ως το πιο υπέροχο πράγμα που έχει συμβεί σε αυτό το άτομο. Αντιθέτως, εκείνο που το Πνεύμα αντιλαμβάνεται ως θάνατο, είναι όταν κάποιος καλείται να αφήσει τις υψηλότερες διαστάσεις του Πνεύματος για να ενσαρκωθεί στη Γη.

Όταν βρίσκεστε σε υψηλότερα πεδία είστε εντελώς συνειδητοί για το ποιοι είστε, με την έννοια πως έχετε επίγνωση για όλες τις ζωές που έχετε ζήσει σε αυτόν αλλά και σε άλλους πλανήτες. Τις καταγωγές σας, από όπου προέρχεστε πριν γίνεται μέρος της φυλής των ανθρώπων στη γη, διότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε αιώνια όντα του φωτός. Η πλήρης γνώση αγκυροβολείται στη συνειδητότητά σας όταν βρίσκεστε σε υψηλότερες διαστάσεις. Για να ενσαρκωθείτε εδώ πρέπει να περάσετε μέσα από ζώνες ενέργειας οι οποίες, σας διαγράφουν εντελώς τη μνήμη σας, έτσι ώστε όταν ενσαρκωθείτε εδώ ως μια γήινη συνειδητότητα, να ξεκινήσετε τη ζωή σας εντελώς αποσυνδεδεμένοι από οποιαδήποτε γνώση για το ποιοι είστε σε υψηλότερα πεδία. Για το Πνεύμα αυτό θεωρείται θάνατος και πραγματικά έτσι είναι.

Έτσι ξεκινάτε εδώ, χωρίς καμιά αντίληψη σχετικά με το γιατί βρίσκεστε εδώ ή τι σημαίνει όλη αυτή η πραγματικότητα. Το μόνο πράγμα που έχετε για να προχωρήσετε συνίσταται από το τι σας έχουν πει στην παιδική ηλικία, από το τι ακριβώς είναι αγκυροβολημένο στο DNA σας, και από το ποιες είναι οι κοινωνικές σας αξίες. Η κοινωνία που ζούμε έχει αποσυνδεθεί βαθμιαία από την πνευματική γνώση και οι πληροφορίες που λαμβάναμε ως παιδιά την έχουν απομακρύνει σιγά - σιγά από την πνευματική αλήθεια.

Είστε μέρος μιας ομάδας, μιας πνευματικής ομάδας με την οποία συνδέεστε στην ενσάρκωσή σας. Όταν αποφασίσετε πως ήρθε η ώρα να ενσαρκωθείτε ξανά για να πάρετε κάποιο μάθημα ή να αναλάβετε μια πνευματική αποστολή, γίνεται ένα είδος μεγάλου πάρτι, μαζεύεστε όλοι με τους φίλους σας στα εσωτερικά πεδία και αφού πείτε αντίο αρχίζετε να κατεβαίνετε προς την ενσάρκωση εδώ. Όλοι οι φίλοι σας στο Πνεύμα λυπούνται πάρα πολύ που σας βλέπουν να φεύγετε.

Όταν βρίσκεστε εδώ αυτοί είναι γύρω σας όλη την ώρα αλλά δεν τους αντιλαμβάνεστε καθόλου, εκτός αν είστε πολύ διαισθητικοί ή έχετε κάποια από τις αισθήσεις που μπορούν να το κάνουν αυτό. Όταν αφήσετε αυτήν την ενσάρκωση γίνεται ένα μεγάλο γλέντι στα υψηλότερα επίπεδα για να σας καλωσορίσουν πίσω. Έτσι το βλέπει το Πνεύμα! Ο θάνατος είναι η πιο καταπληκτική εμπειρία και το πιο χαρούμενο γεγονός. Ωστόσο και πάλι η εικόνα του καθρέφτη που λειτουργεί στη γη, δίνει την εντύπωση του θανάτου ως ένα πολύ σκοτεινό γεγονός. Εδώ, όλοι είναι πολύ λυπημένοι, φοράνε μαύρα και ο θάνατος δεν μοιάζει καθόλου να είναι μια χαρούμενη διαδικασία. Ακόμη κι αν το πρόσωπο αυτό που πέθανε είχε μια δύσκολη ζωή και υπέφερε ίσως από κάποια αρρώστια που τον βασάνιζε για αρκετά χρόνια, το γεγονός πως η αρρώστια αυτή έχει τελειώσει και δεν υποφέρει πια, δεν κάνει καμία διαφορά!

Οι άνθρωποι εξακολουθούν να νιώθουν πως δεν υπάρχει κάτι για να γιορτάσουν και πως μόνο θλίψη είναι το κατάλληλο αίσθημα για να νιώσουν. Να επαναλάβουμε, ο θάνατος όπως το βλέπει το Πνεύμα, είναι το πιο καταπληκτικό πράγμα και είναι ένα καλωσόρισμα στο σπίτι, ακόμα κι δεν αντιλαμβανόμαστε τώρα το μέγεθος της χαράς που προκύπτει από το πέρασμα από τη μια ζωή στην άλλη, από την αναχώρηση από μια διάσταση για μετάβαση σε μια άλλη.

Λοιπόν, γιατί ο θάνατος έρχεται τώρα στην επιφάνεια για να το δούμε;

Όταν αφήσετε αυτήν την ενσάρκωση, το μόνο πράγμα που χάνετε είναι το φυσικό σώμα το οποίο άλλωστε είναι το φυσικό σας όχημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι το ίδιο. Τα συναισθήματα σας είναι εκεί, η ταυτότητά σας είναι εκεί και θα μοιάζετε ακόμη ίδιοι στην 4η Διάσταση. Δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι εκεί εκτός από το φυσικό σας σώμα. Θα πάρετε ακόμη και την αρρώστια από την οποία πεθάνατε ή αν η κατάσταση την οποία πεθάνατε είναι συναισθηματική ή νοητική, θα το πάρετε και αυτό μαζί σας. Υπάρχουν διάφορα μέρη στο Πνεύμα όπου χρειάζεται να πάτε και μοιάζουν με νοσοκομεία προκειμένου να σας αφαιρέσουν αυτήν την ενέργεια που κουβαλάτε στο το σύστημά σας. Το μόνο πράγμα που αφήνετε πίσω είναι το φυσικό σας σώμα.

Η διαδικασία που αφήνουμε το φυσικό σώμα είναι μια πνευματική άσκηση, είναι τέχνη. Υπάρχει ένας καλός τρόπος να το κάνετε και ένας όχι και τόσο καλός τρόπος για να το κάνετε. Οι περισσότεροι από εμάς στη Δύση εξασκούνται στον τρόπο που δεν είναι και τόσο καλός. Ένας από τους λόγους που η ανθρωπότητα εμποδίζεται να προχωρήσει πνευματικά είναι το γεγονός πως πεθαίνουμε με ένα άσχημο τρόπο. Αυτό σημαίνει πως αν πλησιάσετε το θάνατο και πάρετε την τελευταία σας αναπνοή σε μια κατάσταση συναισθηματικού τραύματος ή της πεποίθησης πως αυτό δεν έπρεπε να συμβεί, ή σε μια κατάσταση θυμού, φόβου, αγανάκτησης ή οτιδήποτε παρόμοιο, αυτό σαν γεγονός, πραγματικά, προετοιμάζει το μέρος που θα βρεθεί η συνειδητότητά σας όταν «πεθαίνετε», στο μέρος στο οποίο περνάτε μέσα από αυτό το φραγμό στην άλλη πλευρά και βρίσκετε τον εαυτό σας σε άλλη πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα είναι ολοκληρωτικά σύμφωνη με τη κατάσταση που βρισκόταν το μυαλό σας όταν παίρνατε την τελευταία σας αναπνοή.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πεθαίνουν, οι οποίοι παίρνουν την τελευταία τους αναπνοή μέσα σε φόβο, θυμό ή μοναξιά που καταλήγουν; Απλά φανταστείτε τον παππού μου που βρισκόταν σε ένα μέρος στο νοσοκομείο, όπου δεν υπήρχε κάποιο άτομο εκεί που γνώριζε και πήρε την τελευταία του αναπνοή περιτριγυρισμένος από κουρτίνες. Σε ποια νοητική κατάσταση πέθανε; Αυτό το οποίο έχει προκαλέσει αναρίθμητες ταλαιπωρίες στον κόσμο για χιλιάδες χρόνια, είναι η άγνοια του μηχανισμού του θανάτου. Δεν έχουμε δικαιολογίες, διότι η γνώση του Θανάτου και της Μετάβασης ήταν διαθέσιμη προ πολλού. Πολλές φυλές στη γη κρατούν αυτή τη γνώση, οι Θιβετιανοί τη γνωρίζουν, η Αιγύπτιοι την είχαν, οι Έλληνες την είχαν, οι Νότιο-Αμερικανικές φυλές την είχαν και ακόμη την έχουν. Μόνο στη Δύση μπήκαμε τόσο κραυγαλέα στο κομμάτι του φόβου κοκ.

Γιατί συμβαίνει τώρα αυτό;

Υποθέτω, πως πρέπει να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα...

Ωστόσο, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό, και υπάρχει μια κίνηση, μια πολύ αργή κίνηση, όπου οι άνθρωποι εκφράζουν πλέον προς τα έξω δυναμικά πως ναι… υπάρχει και ένας άλλος τρόπος για να πεθάνει κανείς και μπορούμε επίσης να βοηθήσουμε και άλλους στη διαδικασία του θανάτου τους. Τώρα, οι περισσότεροι από μας που κάνουμε θεραπείες γνωρίζουμε πως μπορούμε να δώσουμε θεραπεία σε θέματα που συνδέονται με τον θάνατο. Έτσι, αν για παράδειγμα, έρθει ένας πελάτης σε εσάς ο οποίος έχει μια αρρώστια, και αναγνωρίζετε πως η αρρώστια είναι μια έξοδος από αυτήν την ενσάρκωση, αντιλαμβάνεστε επίσης πως η θεραπεία που θα του δώσετε μπορεί να τον βοηθήσει να κάνει μια ειρηνική μετάβαση.

Έτσι, θεραπεία μπορεί να δοθεί σε ένα άτομο που πεθαίνει και να το υποστηρίξετε σε αυτή τη διαδικασία. Η θεραπεία θα καθαρίσει το φόβο, το θυμό, τη ζήλια, την αγανάκτηση κλπ. Οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουν γιατί χρειάζεται να το κάνουμε αυτό. Όμως ο λόγος είναι, πως έτσι μπορούμε να βοηθήσουμε το άτομο να δημιουργήσει ένα πιο ισορροπημένο μέρος στο οποίο θα ζει, όταν περάσει μέσα από αυτόν τον ηλεκτρομαγνητικό φραγμό μεταξύ των διαστάσεων. Είναι προτιμότερο να βρει τον εαυτό του σε ένα καλύτερο μέρος, παρά αν σε ένα μέρος όπου θα βρισκόταν, αν δεν λάμβανε χώρα εξ’ αρχής η θεραπεία. Πραγματικά μπορείτε να βοηθήσετε ένα άτομο να πεθάνει καλά!

Το έκανα αυτό με τη γιαγιά μου όταν πέθανε το 1995. Μέχρι εκείνη την περίοδο εργαζόμουν σε ένα εκκλησιαστικό άσυλο στο Bradford στην Αγγλία ως εθελοντής. Έκανα θεραπείες σε ανθρώπους που θα πέθαιναν εκείνη τη νύχτα. Δεν το έκανα αυτό ανοιχτά διότι δεν ήταν αποδεχτό εκείνη την περίοδο στο άσυλο. Επίσης εκείνη την περίοδο, ενδιαφερόμουν για τη διαδικασία του Θανάτου και της Μετάβασης και λάμβανα καθοδήγηση να ψάξω στις Θιβετιανικές διδασκαλίες για το θέμα αυτό. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα για να μεταβεί η γιαγιά μου, η οποία έπασχε από καρκίνο (ήταν 96 χρονών), αφιέρωσα τρεις ολόκληρες μέρες καθοδηγώντας την μέχρι το θάνατό της, μέρα και νύχτα για να τη βοηθήσω να περάσει μέσα από αυτό το χώρο. Όταν πέθανε, πέθανε πραγματικά με τον πιο τέλειο τρόπο διότι είχα δημιουργήσει ένα χώρο γύρο από αυτό, για τρεις μέρες.

Κάνοντας θεραπεία και διαλογισμό γύρω της, αυτό της επέτρεψε να αφήσει πλήρως οτιδήποτε κρατούσε στη συνειδητότητά της και το οποίο θα μπορούσε να την οδηγήσει σε ένα αρνητικό μέρος. Όταν άφησε το σώμα της, έφυγε μέσα από το τσάκρα της κορώνας. Όταν οι άνθρωποι αφήνουν το σώμα τους μπορούν να φύγουν με διάφορους τρόπους. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν την απαιτούμενη πνευματική εργασία και φεύγουν μέσα από το ηλιακό πλέγμα, από το σημείο δηλαδή όπου φυλάμε όλα μας τα συναισθήματα. Έτσι, όπως είναι φυσικό, οι άνθρωποι που βγαίνουν από το ηλιακό πλέγμα γενικά φεύγουν με όλο το πακέτο συναισθημάτων που είχαν σε εκείνη τη ζωή.

Ένα άλλο μέρος από το οποίο μπορεί να βγει κανείς, είναι η καρδιά. Αυτός ο τρόπος είναι σχετικά νέος, και παρέχεται σε αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν τη ζωή τους στο μονοπάτι της καρδιάς. Ο πιο δυνατός τρόπος ωστόσο, εκείνος που όλοι οι δάσκαλοι επιλέγουν να χρησιμοποιούν, είναι ο πνευματικός τρόπος. Ο τρόπος του Μύστη. Είναι η έξοδος από το τσάκρα της κορώνας. Η γιαγιά μου επέλεξε αυτόν τον τρόπο τη στιγμή του θανάτου της. Ήταν μια κυρία που δεν έκανε πνευματική εργασία σε αυτή τη ζωή, παρόλα αυτά απλά, η εργασία που έκανα μαζί της αυτές τις τρεις μέρες, δημιούργησε αρκετό χώρο γύρω από αυτήν έτσι ώστε να κάνει την διαφορά. Εξάλλου είμαι βέβαιος πως υπήρχαν όντα από το Πνεύμα γύρω της τα οποία κάλεσα, και έτσι της επιτράπηκε να φύγει από το τσάκρα της κορώνας της.

Στη γιαγιά μου επιτράπηκε να είναι μέρος των οδηγών μου στα εσωτερικά πεδία, και μερικές φορές μάλιστα νοιώθω την παρουσία της γύρω μου καθώς με βοηθά σε συγκεκριμένα πράγματα. Εκείνη την περίοδο ήμουνα φίλος με ένα μέντιουμ σε εκκλησία Πνευματιστών (Spiritualist Church), η οποία έχει να κάνει άτομα που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά. Βρέθηκα με αυτήν την κυρία μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα αφότου πέθανε η γιαγιά μου, όταν μου είπε πως η γιαγιά μου καθόταν δίπλα μου (το οποίο το γνώριζα) και πως ήταν πολύ ενθουσιασμένη που όταν πέθανε έφυγε από το τσάκρα της κορώνας της.

Δήλωσε πως ήταν μια από τις πιο θαυμάσιες εμπειρίες της, και της είπα μέσω του μέντιουμ πως ναι, την είδα να φεύγει μέσα από το τσάκρα της κορώνας. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό για όποιον πεθαίνει. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος που να μην μπορούμε. Η γιαγιά μου ζούσε σε ένα οίκο ευγηρίας για τα δύο με τρία τελευταία χρόνια της ζωής της και αυτά τα μέρη δεν είναι και τα καλύτερα στο κόσμο για να πάρεις την τελευταία σου πνοή.

Στην Αγγλία, είναι επανδρωμένα από πολύ νεαρά κορίτσια τα οποία έχουν πολύ χαμηλές απολαβές και δεν έχουν ιδέα για το θάνατο και τη μετάβαση. Φοβούνται πολύ το θάνατο αλλά δεν μπορούν να έχουν κάποια άλλη δουλειά. Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος πεθαίνει, φεύγει σε ένα μέρος όπου κανείς δεν έχει ιδέα του τι γίνεται, και όταν ένα άτομο είναι ετοιμοθάνατο, όλοι φεύγουν από το δωμάτιο και το αφήνουν εκεί. Κανείς δεν βρίσκεται μαζί του.

Σκεφτείτε τώρα, πόσοι οίκοι ευγηρίας υπάρχουν μόνο στην Αγγλία (και σε κάθε χώρα της Δύσης) και πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα σε τέτοιο μέρος! Αν αυτό σας κάνει να αναρωτιέστε γιατί η ανθρώπινη ψυχή της Δυτικής συνειδητότητας είναι τόσο τραυματισμένη, θυμηθείτε πως οι άνθρωποι που φεύγουν από την ενσάρκωση χρωματίζουν την ανθρωπότητα με τις εμπειρίες τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πεθαίνουν σε ένα άσχημο περιβάλλον, επιφέρουν επιπτώσεις σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Πολύς φόβος προέρχεται από αυτή τη συνθήκη κι αυτός είναι ο λόγος που χρειάζεται να κοιτάξουμε κατάματα αυτό το θέμα και να κάνουμε κάτι για αυτό.

Το κίνημα των Εκκλησιαστικών Ασύλων ξεκίνησε από την πεποίθηση πως οι άνθρωποι χρειάζεται να πεθάνουν σε ένα μέρος το οποίο να συμβάλει περισσότερο στο που θέλουν να είναι τη στιγμή που θα πεθάνουν. Όταν εργάστηκα για αυτό το κίνημα δεν επέτρεπαν να γίνεται καμία πνευματική εργασία διότι τα άσυλα αυτά είχαν ιδρυθεί σε άμεση σχέση με την πολιτική ορθότητα και δεν ήθελαν να δώσουν την εντύπωση πως έχουν να κάνουν με θεραπείες ή με πνευματική εργασία.

Εργαζόμουν σε τρία ή τέσσερα άσυλα, τα οποία είχαν ένα μικρό παρεκκλήσι πάντοτε ξέχωρα ή δίπλα από αυτά και νιώθω πως υπάρχουν πολιτικοί λόγοι για αυτό. Από τότε, μόλις πρόσφατα άκουσα πως μια μικρή ομάδα από άσυλα στην περιοχή του Bradford επιτρέπουν θεραπευτές στο χώρο τους αλλά με κάποιους περιορισμούς. Όταν εργαζόμουν στο άσυλο το 1995, αυτή ήταν η κατάσταση. Οποιαδήποτε πνευματική εργασία ήταν απαγορευμένη. Συνοφρυώνονταν σε αυτό και το καινούριο που άνοιξε στο Bradford πριν πέντε χρόνια είχε περίπου την ίδια κατάσταση.

Ο κύριος λόγος που έπρεπε να εγκαταλείψω το άσυλο το 1995, ήταν πως κάποιος ανακάλυψε πως ήμουνα θεραπευτής, και μόλις οι αρχές έμαθαν το γεγονός αυτό μου ζήτησαν να εγκαταλείψω ως εθελοντής, αν και εργαζόμουν επιτυχώς για τέσσερα χρόνια. Έπρεπε να φύγω από την εργασία αυτή την οποία απολάμβανα διότι φοβούνταν μήπως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι επιτροπές μάθαιναν πως υπήρχε κάποιος θεραπευτής στο άσυλο.

Καθώς γράφω αυτό το άρθρο, πρέπει να πω πως νιώθω ότι οι εποχές αλλάζουν. Άκουσα πως μερικά άσυλα κοντά στο Bradford επιτρέπουν τώρα θεραπευτές να ασκούνται. Αυτό ωστόσο συνέβη μόνο τα δύο τελευταία χρόνια. Όσο γνωρίζω δεν υπάρχει δομή σε κάποιο μέρος που να επιτρέπει στους θεραπευτές ή σε πνευματικούς οδηγούς να είναι παρόντες τη στιγμή του θανάτου έτσι ώστε να διευκολύνουν για μια πιο εύκολη έξοδο από αυτήν την ενσάρκωση.

Η κατάσταση αλλάζει σιγά-σιγά αλλά κανείς δε φαίνεται να κάνει την εργασία που πρέπει να γίνει. Στις μελέτες μου για το θάνατο και τη διαδικασία του θανάτου, μια από τις καλύτερες πηγές πληροφοριών ήταν ο Αμερικανός πνευματικός δάσκαλος με το όνομα Ram Dass. Έχει κάνει αρκετή εργασία από τη δεκαετία του 60 στην Αμερική, αλλά και πάλι όχι τόσο επιτυχημένα καθότι η Αμερική ανέκαθεν ήταν πολύ κλειστή – και εξακολουθεί να είναι ακόμη και τώρα - σε αυτό το είδος εργασίας. Προσπάθησε βέβαια να βγάλει μερικές μελέτες που κατά την γνώμη μου ποτέ δεν αντίκρισαν την επιτυχία. Επίσης, ένας φίλος του τηλεφώνησε στον Stephen Levine, εργάστηκε με αυτό το θέμα και δημοσίευσε ένα μεγάλο αριθμό πολύ καλών βιβλίων σχετικά με το θάνατο, τη διαδικασία του θανάτου και τη θλίψη.

Ωστόσο, υπάρχει ένα νέο κύμα που έρχεται και πραγματικά χρειάζεται να επανεξετάσουμε το θέμα του θανάτου και τη διαδικασία αυτή. Οποιοσδήποτε νιώθει την καθοδήγηση να συμμετάσχει σ’ αυτό, να πάει σε άσυλα κλπ, να γνωρίζει πως είναι ένα απίστευτο μέρος να βρίσκεται κανείς τη στιγμή που πεθαίνει κάποιος. Όταν βρίσκεσαι κοντά σε ένα άτομο το οποίο πεθαίνει, και όταν το άτομο αυτό θα πάρει την τελευταία αναπνοή ένα πεδίο ανοίγεται γύρω του. Η διαδικασία που περνά αυτό το άτομο διαρκεί επτά μέρες.

Τρεις ημέρες πριν, από αυτήν που το άτομο θα πάρει την τελευταία του αναπνοή, ανοίγει μια δίνη, ένα πεδίο στο οποίο η συνειδητότητα θα οδηγηθεί, μέσα σε μια περίοδο επτά ημερών, και απλά το γεγονός ότι η συνειδητότητά του βρίσκεται σε αυτό το σημείο όπου θα μεταφερθεί, δημιουργεί ένα πεδίο γύρω του. Το να βρίσκεσαι μέσα σε αυτό το πεδίο είναι εκπληκτικό. Είναι μια εκπληκτική στιγμή. Έτσι συστήνω ανεπιφύλακτα σε οποιοδήποτε το επιθυμεί, να παρευρίσκεται και να βοηθά ετοιμοθάνατους ανθρώπους στη διαδικασία του θανάτου τους. Αν είστε πολύ ανοιχτοί εκείνη τη στιγμή που το άτομο παίρνει την τελευταία πνοή μπορείτε να «δείτε» το άτομο να ξεγλιστρά έξω από το φυσικό σώμα. Αυτό είναι ένα άλλο καταπληκτικό γεγονός για να παρατηρήσει κανείς εάν έχει τα μάτια για να το δεί.

Αυτό όπου βρίσκουν δύσκολο οι περισσότεροι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν την πιθανότητα του θανάτου σχετικά με κάποιο φίλο ή συγγενή είναι η συναισθηματική προσκόλληση. Το συναισθηματικό φορτίο το οποίο βγαίνει, προέρχεται από τη πεποίθηση ότι δεν θα δείτε ξανά αυτό το πρόσωπο. Θα ήθελα να επαναλάβω ξανά πως το μόνο πράγμα που αλλάζει γύρω από αυτό το άτομο είναι το γεγονός πως δεν κατοικεί πια στο πεδίο του φυσικού σώματος. Όλα τα άλλα τα οποία αποτελούν το σύνολο αυτού του ατόμου, είναι ακόμη εδώ, εκτός του φυσικού σώματος. Το άτομο αυτό, ως ένα τετραδιαστασιακό Ον, δεν βρίσκεται σε κάποιο μακρινό μέρος, αλλά είναι εδώ.

Όλες οι διαστάσεις υπάρχουν στο ίδιο μέρος. Έτσι αυτά τα όντα βρίσκονται γύρω μας. Κι αν ένας φίλος ή κάποιος συγγενής πεθάνει, είναι γύρω σας, κυριολεκτικά, μέσα στις τρεις μέρες του θανάτου. Ωστόσο, επειδή η Δυτική κοινωνία πιστεύει πως όταν ένα άτομο πεθάνει, εξαφανίζεται, αυτό δημιουργεί μια σκεπτομορφή, μια πεποίθηση πως δεν θα δείτε ξανά αυτό το άτομο. Στιγμιαία, το πιστεύεται αυτό, και φέρνει κάτω ένα φραγμό.

Ας υποθέσουμε πως μόλις πέθανε κάποιος φίλος ή ένας συγγενής και βρίσκεται γύρω σας προσπαθώντας απεγνωσμένα να έρθει σε επαφή μαζί σας, για να σας ενημερώσει πως είναι καλά, και ότι δεν έχει εξαφανιστεί. Αυτός ο φραγμός που δημιουργήσατε συνειδητά, είναι κάτι που δεν μπορεί να το διαπεράσει για να κάνει αυτό που χρειάζεται και να έρθει σε επαφή μαζί σας. Έτσι ακόμη και στο Πνεύμα, αυτή η συμπεριφορά απέναντι στο θάνατο προκαλεί μεγάλο πόνο.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί ο αγαπημένος σας που μόλις άφησε το φυσικό πεδίο δεν μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί σας στη συνείδηση. Σας βλέπουν να λυπάστε για αυτούς αλλά με έκπληξη διότι είναι δίπλα σας και σας λένε «Είμαι εντάξει και είμαι εδώ», όμως δεν μπορείτε να τους ακούσετε. Δεν είστε ανοιχτοί στο να δεχτείτε το γεγονός ότι αυτό το άτομο είναι γύρω σας. Έτσι λοιπόν δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μόνο την διαδικασία του θανάτου, αλλά και τις δικές μας αντιλήψεις για το τι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν πεθαίνει, και όλα αυτά χρειάζεται να μπουν σε μια σειρά. Η γιαγιά μου βρισκόταν κοντά μου για μέρες μετά τον αρχικό της θάνατο, και εξακολουθεί να είναι. Ακόμη και καλοί φίλοι που είχατε διάφορες συζητήσεις μαζί τους, όταν πεθάνουν, αν υπήρχε κάποια σύνδεση μαζί τους, θα βρίσκονται γύρω σας, και οποιοσδήποτε είναι ανοικτός στο γεγονός πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος, θα αντιληφθεί τι συμβαίνει.

Η Πνευματιστική Εκκλησία σε όλο τον κόσμο έχει κάνει αρκετή εργασία και υπηρεσία στην ανθρωπότητα για να δείξει πως όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν δεν εξαφανίζονται απλά. Ένα πολύ καλό μέντιουμ στην πνευματιστική εκκλησία θα μπορεί να σας δώσει πληροφορίες για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που άφησε το φυσικό πεδίο την περασμένη χρονιά, ή ακόμη και σε μια περίοδο μεγαλύτερη από αυτή.

Αν δοθούν τέτοιες πληροφορίες, θα διαπιστώσετε πως η επικοινωνία με τους αγαπημένους μοιάζει να είναι σαν να έφυγε μόλις τώρα από το φυσικό πεδίο. Αυτό γίνεται διότι ο χρόνος είναι διαφορετικός στην τέταρτη διάσταση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει χρόνος, έτσι ένα άτομο που άφησε το φυσικό πεδίο μέσα στα τελευταία πέντε ή πενήντα χρόνια θα μοιάζει σαν να έφυγε χθες. Δεν υπάρχει χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε στην τέταρτη διάσταση, στην αντίληψη των αγαπημένων μας που υπάρχουν εκεί.

Λοιπόν, πως μπορούμε να βοηθήσουμε ανθρώπους που πεθαίνουν;

Σας υπενθυμίζω τι ανέφερα στην αρχή αυτού του άρθρου, «Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το μυαλό σας εκείνη τη στιγμή του θανάτου, χρωματίζει το χώρο όπου θα βρεθείτε στην τέταρτη διάσταση». Τι μπορείτε να κάνετε ως υπηρεσία στον ετοιμοθάνατο; Να παρατηρήσετε που βρίσκεται η συνειδητότητα του. Πολλοί άνθρωποι αντιστέκονται στη διαδικασία του θανάτου διότι έχουν αφήσει εκκρεμότητες. Έτσι μπορεί να έχετε ένα άτομο που πεθαίνει, ο οποίος έχει ένα υιό τον οποίο έχει να δει εδώ και δέκα χρόνια επειδή χώρισαν μέσα από πικρόχολες καταστάσεις. Ίσως ο λόγος που κρατιέται και περιμένει, να είναι διότι επιθυμεί να θεραπεύσει τη ρήξη με το υιό του.

Όταν φτάσετε στο τέλος της ενσάρκωσής σας όλα γίνονται ξεκάθαρα, όλα τα πράγματα, της προσωπικότητας, του εγώ, πέφτουν. Είστε καθαροί όπως μια καμπάνα για τις τρεις τελευταίες μέρες της ενσάρκωσής σας. Εκεί είναι που οι άνθρωποι θέλουν να κλείσουν εκκρεμότητες, να ελευθερώσουν κάποια πράγματα και να τα βάλουν σε μια τάξη. Το τι μπορείτε να κάνετε ως υπηρεσία, και το τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι στο μέλλον ως υπηρεσία, είναι: να κάνετε ότι περνά από το χέρι σας να βοηθήσετε αυτό το άτομο να κλείσει όποιες υποθέσεις εκκρεμούν που μπορεί να έχει εδώ στην τρίτη διάσταση, έτσι ώστε όταν πάρουν την τελευταία πνοή να μην αφήσουν κάποια εκκρεμότητα πίσω. Δεν θα υπάρχει φόβος, θυμός, ανησυχία. Θα έχουν πει αντίο σε αυτούς που χρειαζόταν να πουν.

Στη Δύση, υπάρχει μια αντίληψη πως δεν μπορείς να αφήσεις τα παιδιά να δουν έναν ετοιμοθάνατο. Αυτό έχει προκαλέσει έντονο πόνο στον ετοιμοθάνατο ο οποίος επιθυμεί να συνδεθεί με τα παιδία, αλλά του αρνείται η ευκαιρία. Αυτό προέρχεται από μια λανθασμένη αντίληψη ότι τα παιδιά θα αναστατωθούν στην εικόνα του ετοιμοθάνατου. Από την εμπειρία μου, θεωρώ πως αυτό δεν είναι σωστό. Εγώ επέτρεψα στα παιδία μου να επισκεφτούν συγγενείς την ημέρα που θα πέθαιναν, και τα παιδιά μου αποδέχτηκαν αυτό που συνέβαινε. Όταν ο πατριός μου πέθαινε, αντιλήφθηκα πως υπέφερε από το γεγονός πως δεν μπορούσε να δει τα παιδιά μου. Έτσι, τα πήγα να τον δουν το ίδιο απόγευμα που θα πέθαινε. Τους άρεσε, όπως και εκείνου. Μόνο μετά από αυτό, κατάλαβα πως ήταν αυτό που περίμενε για να μεταβεί. Να αποχαιρετίσει τα παιδιά μου. Όταν αυτό έγινε, πήγε σε ένα μέρος απόλυτης γαλήνης, και τη νύχτα έφυγε. Τα παιδία μου δεν ενοχλήθηκαν, δεν μπήκαν στο φόβο και εν τέλει ήταν πολύ ευχαριστημένα που μπόρεσαν να δουν αυτό το άτομο για τελευταία φορά. Όσο για τα άτομα που πεθαίνουν, αν αφήσουν αυτό το χώρο με απογοήτευση, αυτό θα χρωματίσει τον «χώρο» που θα καταλήξουν στην τέταρτη Διάσταση.

Έτσι, αυτή είναι η υπηρεσία που μπορούμε να κάνουμε. Μπορούμε να διαισθανθούμε που βρίσκεται το άτομο σε συνειδητότητα και να κάνουμε το καλύτερο για να φέρουμε στο άτομο ότι χρειάζεται για να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη, έτσι ώστε όταν πάρουν την τελευταία τους αναπνοή, να την πάρουν μέσα σε ειρήνη, χαρά και ευτυχία. Διότι ο τρόπος που αισθάνονται όταν πεθάνουν, είναι ο χώρος όπου θα βρεθούν στην τέταρτη Διάσταση: ένα μέρος ειρηνικό, σε ευτυχία και χαρά. Το όραμά μας, της Christine και το δικό μου, είναι κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον να υπάρχουν άσυλα τα οποία θα ειδικεύονται στο να βοηθάνε ανθρώπους να πεθάνουν καλά, όπου οι άνθρωποι θα πηγαίνουν για να καταλάβουν τη διαδικασία αποχώρησης από αυτήν την ενσάρκωση και να αγκαλιάσουν όλη αυτή τη διαδικασία.

Το προσωπικό θα είναι άτομα τα οποία επιθυμούν να βρίσκονται σε εκείνο το μέρος, και να κάνουν πνευματική πρακτική με το να βοηθούν αυτά τα άτομα στο θάνατο τους. Θα αφιερώσουν τους εαυτούς τους συντροφεύοντας αυτούς τους ανθρώπους μπροστά στις πύλες του θανάτου, έτσι ώστε να μην περάσουν αυτή τη διαδικασία μόνοι τους. Θα αγκαλιάσουν την ενέργεια του θανάτου, η οποία είναι ανανέωση, και θα χρησιμοποιήσουν εκείνο το διάστημα για να μεταμορφώσουν τη δική τους συνειδητότητα.

Έτσι χρειάζεται να αγκαλιάσουμε το γεγονός πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος, είναι απλά μια αλλαγή στην αντίληψη. Καθώς το αντιλαμβανόμαστε αυτό, πολλοί περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να δουν διαισθητικά, ψυχικά. Καθώς αγκαλιάζουμε το γεγονός πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος, η ανθρώπινη φυλή στη Δύση επεκτείνει τις αντιλήψεις της για να το αγκαλιάσει. Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι τώρα αναγνωρίζουν πως το τι αντιλαμβανόμαστε σε αυτήν την πραγματικότητα είναι απλά ένα μικρό κομμάτι της μεγαλύτερης εικόνας. Κι αυτό είναι μέρος της γενικότερης ενεργοποίησης της συνειδητότητας με τις ενέργειες που φέρει η Ανάληψη για την ανθρώπινη φυλή. Αυτό είναι που θα σπάσει τη φουσκάλα της αντίληψης του «αυτό είναι όλο».

Και βεβαίως, αυτό είναι που χρειάζεται να συμβεί, διότι στη κοινωνία μας έχουμε μάθει να πιστεύουμε πως αυτό που βλέπουμε είναι η μόνη διαθέσιμη πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, και κανένας δεν έχει να κάνει με το Πνεύμα. Έχει να κάνει με τη δομή της κοινωνίας. Είναι μέρος της ψευδαίσθησης η οποία δημιουργείται από την ίδια την κοινωνία, αλλά έχει καταστροφικά αποτελέσματα σε ολόκληρη την ανθρώπινη συνειδητότητα, καθώς όλος ο φόβος και ο θυμός αγκυροβολείται εκεί.

Ο θάνατος είναι από μόνος του, μια διαδικασία. Όλα περνούν από την ίδια διαδικασία, είτε αυτό που πεθαίνει είναι ένα άτομο, είτε είναι ένας πλανήτης, ένα ηλιακό σύστημα, γαλαξίας, ή οτιδήποτε άλλο. Η διαδικασία του θανάτου είναι η μετάβαση σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης. Οτιδήποτε και αν είναι αυτό που κάνει τη μετάβαση, περνά μέσα από μια ομάδα αντιδράσεων, αντιδράσεων στο γεγονός.

Μια κυρία που ονομάζεται Elisabeth Kübler-Ross έκανε την αρχική εργασία τη δεκαετία του 60 σχετικά με το θάνατο στη Δύση. Αφιέρωσε τη ζωή της στην εργασία με άτομα που πέθαιναν, παρατήρησε και βοήθησε αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν τη μετάβαση, και προσπάθησε να κατανοήσει την ίδια τη διαδικασία. Παρατήρησε πως όταν πεθαίνεις, η μετάβαση γίνεται μέσω 6 συναισθηματικών καταστάσεων. Το πρώτο είναι η ανακούφιση. Ανακούφιση γιατί πραγματικά αντιλαμβάνεσαι ότι γνωρίζεις τι συμβαίνει. Ποιες καταστάσεις πραγματικά συμβαίνουν όταν κάποιος θα σας πει, πως υπάρχει μια στιγμή στη ζωή σας, όπου θα φέρει εκείνη τη ζωή σε ένα τέλος.

Το επόμενο στάδιο είναι η άρνηση, Αυτή είναι μια πεποίθηση που απλά σας είπαν πως είναι λάθος. Δεν μπορεί να συμβεί σε εσάς. Οι άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά πως μπορεί αυτό να συμβεί σε εσάς; Δεν είστε έτοιμοι να πεθάνετε. Δεν ξέρετε πως να το κάνετε. Δεν γνωρίζετε τους κανόνες. Το επόμενο είναι κατηγορία. Προκαλείτε στον εαυτό σας μια δύσκολη στιγμή που βρεθήκατε σε αυτήν την κατάσταση. Ένα άλλο είναι δυσανασχέτηση. Γιατί να συμβεί σε εμένα; Γιατί δεν μπορεί να συμβεί σε εκείνο το πρόσωπο εκεί ή σε εκείνο εκεί; Στη συνέχεια είναι απόγνωση, θυμός και σύγχυση. Ένα άλλο πράγμα που εμφανίζεται είναι η θλίψη. Η αντίληψη σας, σας λέει πως θα χάσετε τη ζωή σας. Η ζωή σας είναι αυτό που είστε, που αντιλαμβάνεστε τον εαυτό σας να είναι παρόν, η ταυτότητα σας, και σε λίγο θα τη χάσετε.

Όλα αυτά τα συναισθήματα εμφανίζονται στιγμιαία, μερικές φορές αρκετά γρήγορα σε μια μικρή χρονική περίοδο που μοιάζει σαν να είστε σε ένα τρενάκι συναισθημάτων. Στη Δύση αυτό μπορεί να είναι μια τραυματική εμπειρία διότι είναι ένα πράγμα που θα συμβεί σε όλους μας, και δεν υπάρχει εγχειρίδιο χρήσης. Νοιώθετε εντελώς αποδυναμωμένοι διότι δεν υπάρχει κάπου για να πάτε όπου κάποιος θα σας πει πώς να αντιμετωπίσετε την κατάσταση. Εκεί είναι που εισέρχεται ο φόβος. Κανείς δεν θέλει να μιλά για αυτό, και κανείς δεν θα σας πει πώς να το κάνετε καλά.

Ένα άλλο πράγμα είναι, πως οι περισσότεροι φίλοι και συγγενείς δεν θέλουν να βρίσκονται οπουδήποτε κοντά σε αυτό. Δεν θα θέλουν να μιλήσουν για αυτό όταν είστε παρόντες, διότι θα φέρουν τους δικούς τους φόβους για το θάνατο. Έτσι βρίσκεστε εντελώς μόνοι σας, αντιμετωπίζοντας το πιο σημαντικό πράγμα που θα συμβεί στη ζωή σας σε αυτήν την ενσάρκωση, χωρίς καμία βοήθεια στο δρόμο σας. Γι’ αυτούς τους λόγους, η πνευματική αντίληψη για το θάνατο, τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να κυκλοφορήσει παγκόσμια σε αυτούς που θέλουν να ακούσουν.

Έτσι λοιπόν, ο ετοιμοθάνατος περνά από την πιο τραυματική εμπειρία που θα μπορούσε να έχει σε αυτήν την ενσάρκωση, χωρίς κάποιον να τον υποστηρίζει. Εκεί είναι που στο μέλλον, οι άνθρωποι, που θα επιλέγουν να κάνουν αυτήν την εργασία για υπηρεσία, θα βοηθούν αυτά τα άτομα και θα διασκορπίζουν μακριά τις ενέργειες του φόβου που σκεπάζουν το θάνατο στη Δύση. Γνωρίζουμε τη διαδικασία.

Η Elizabeth Kubla Ross γνώριζε τη διαδικασία. Οι Θιβετιανοί γνώριζαν τη διαδικασία του θανάτου από την εποχή της Ατλαντίδας, 14.500 χρόνια πριν, αλλά αυτή η γνώση απλά δεν έφτασε ποτέ στη Δύση. Ωστόσο, αυτό τώρα αλλάζει. Μπορείτε να πάρετε το βιβλίο "The Tibetan Book of Living and Dying" του συγγραφέα Sogyal Rinpoche, όπου δίνονται πληροφορίες που κρατιούνται από τους Θιβετιανούς σχετικά με τη διαδικασία της μετάβασης μέσα από τα πέπλα του θανάτου. Μπορούμε να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε αυτό το υλικό, να γίνουμε οικείοι με τη διαδικασία και να βοηθήσουμε αυτά τα άτομα να περάσουν μέσα από αυτό.

Όπως έχω πει, αυτή η διαδικασία είναι γνωστή εδώ και χιλιάδες χρόνια, Κάθε πνευματική παράδοση στον κόσμο κατείχε, μέσα στις μυθολογίες της ή στη μυστική της δομή, τη γνώση πώς να αντιμετωπίσουμε τη διαδικασία του θανάτου. Οι Ινδοί την έχουν, οι Θιβετιανοί την έχουν. Στην Ελλάδα διδάχτηκε χρησιμοποιώντας αλληγορίες για τον Άδη, την Περσεφόνη, τη Δήμητρα, περνώντας τον ποταμό Αχέροντα με τη βάρκα και πληρώνοντας τη διαδρομή με δύο νομίσματα. Όλη αυτή η διδασκαλία προήλθε από την Αρχαία Αίγυπτο.

Στην Αιγυπτιακή παράδοση, τα 64 Νετερού (Neteru), είναι οι Αιγύπτιοι θεοί ή αρχέτυπα της συνείδησης. Στην τελευταία ομάδα των οκτώ αυτών θεών, το όνομα που έχει δοθεί είναι Duat, και αυτή η ομάδα των Θεών είναι αυτοί που καθοδηγούν το άτομο που περνά μέσα από την εμπειρία του θανάτου, στον Κάτω Κόσμο. Στο Αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών μια πλήρης περιγραφή γίνεται από το Royal Scribe Ani για τα 21 επίπεδα του Άδη, το κάθε ένα με τη πύλη του ή είσοδο, περιφρουρημένη από το διπλό φρουρό του. Με όρους ψυχολογίας αυτά τα κείμενα δίνουν μια πλήρη περιγραφή των επιπέδων του υποσυνείδητου μυαλού από τα οποία πρέπει να μεταβούν επιτυχώς για να ανυψώσουν τη συνειδητότητα σε μια υψηλότερη δόνηση.

Σε κάθε παράδοση, συμπεριλαμβανομένου και της Θιβετιανικής, αυτή την διαδικασία την ονομάζουν Bardo, και αφορά το πώς να περάσετε μέσα από αυτό το χώρο που πρέπει να περάσετε έτσι ώστε να κάνετε τη μετάβαση στο επόμενο επίπεδο. Έτσι η γνώση πώς να περνάμε μέσα από τα πέπλα του θανάτου είναι γραμμένη σε οποιαδήποτε από αυτές τις παραδόσεις. Διαβάζοντας οποιεσδήποτε από αυτές τις πληροφορίες, θα μάθετε πώς να περάσετε μέσα από τα πέπλα του θανάτου, θα διδαχθείτε τους κανόνες και θα καταλάβετε τι θα συμβεί. Είναι αυτό που συμβαίνει σε όλα, είτε το σώμα είναι άνθρωπος, πλανήτης, ηλιακό σύστημα ή γαλαξίας κλπ. Η διαδικασία του θανάτου και ο θάνατος ακολουθεί γνωστά αρχέτυπα.

Όλες οι παραδόσεις, σας ενθαρρύνουν, πως ως μέρος της πνευματικής σας εργασίας, θα πρέπει να εξασκηθείτε για την ημέρα που θα πεθάνετε, έτσι δεν θα είναι σαν ένα μεγάλο σοκ, και δεν μπαίνετε σε αυτό το χώρο του Κάτω Κόσμου εντελώς απροετοίμαστοι. Στη Δύση, εάν θα σας έπαιρναν τη πιο σημαντική συνέντευξη της ζωής σας, δεν θα προετοιμαζόσασταν πριν την συνέντευξη; Αν πηγαίνατε σε μια ξένη χώρα όπου θα περνούσατε από δύσβατες γεωγραφικές περιοχές, δεν θα αγοράζατε ένα χάρτη πιο πριν για να τον μελετήσετε; Σε σχέση με το θάνατο και τη διαδικασία θανάτου, δεν είναι και τόσοι πολλοί άνθρωποι που το κάνουν αυτό στη Δύση, ακόμη και άτομα που κάνουν πνευματική εργασία, αλλά αυτή την πνευματική πρακτική αξίζει να την κάνετε.

Όλοι κάνουμε τεχνικές διαλογισμού όπου οραματιζόμαστε πως θα ήταν να είμαστε σε αυτό το μέρος ή σε εκείνο, ή τι αίσθηση θα είχε, τι θα βλέπαμε κλπ. Κανένας από μας δεν κάνει τεχνικές διαλογισμού για το πώς θα ήταν όταν θα παίρναμε την τελευταία μας αναπνοή, και που θα ήμασταν. Πως θα είναι πραγματικά όταν πάρω την τελευταία μου αναπνοή και αφήσω αυτήν την ενσάρκωση. Κανείς μας δεν το κάνει αυτό, και όμως είναι ένας από τους πιο σημαντικούς διαλογισμούς που θα κάνατε ποτέ. Αν κάνετε αυτό το διαλογισμό θα σας προετοιμάσει πλήρως για το γεγονός διότι ακόμη και αν κάνατε διαλογισμό για 30 χρόνια, αν ο θάνατος σας πιάσει «αδιάβαστους», τη στιγμή που θα αφήνετε εκείνη την ενσάρκωση και το μυαλό σας δεν βρίσκεται στο παρόν-στη στιγμή, ίσως να βρεθείτε σε ένα χώρο που δεν επιθυμείτε.

Μπορεί να κάνατε διαλογισμό για 30 χρόνια, καθισμένοι σε κατάσταση γαλήνης, και τότε επειδή απλά σε μια διασταύρωση στο δρόμο σας δεν είδατε το λεωφορείο, βρίσκετε τον εαυτό σας σε ένα μέρος στη τέταρτη διάσταση όπου δεν είστε προετοιμασμένοι για αυτό. Ίσως να σκεφτόσασταν να παίξετε λόττο και ξαφνικά να βρεθείτε στην τέταρτη διάσταση. Τι υπήρχε στη συνείδηση σας; Χρειάζομαι χρήματα. Έτσι σε τι περιβάλλον θα βρεθείτε σε εκείνο το χώρο; Στο Las Vegas του ουρανού, τραβώντας το χερούλι για χιλιάδες χρόνια. Σοβαρά όμως! Αξίζει τον κόπο να κάνετε αυτήν την πρακτική καθημερινά με την επιθυμία να καταλήξετε συνειδητά στην στιγμή του θανάτου. Αυτή η καθημερινή πρακτική προέρχεται από τους Ινδούς. Έτσι όλοι μας θα πρέπει να καταλάβουμε πως αυτή είναι μια σημαντική πρακτική και να τη λάβουμε υπ' όψιν μας.

Αν το κάνατε αυτό σε καθημερινή βάση, και βρίσκετε ξαφνικά τον εαυτό σας να αφήνει αυτήν την ενσάρκωση, ήδη έχετε προετοιμάσει το δρόμο, το μυαλό σας γνωρίζει το μονοπάτι που πρέπει να πάρει κι έτσι τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Ο Θάνατος δεν θα σας πιάσει ποτέ απληροφόρητους, διότι το έχετε κάνει τόσες πολλές φορές με τον διαλογισμό όπου γνωρίζετε τι θα κάνετε.

Ας μιλήσουμε τώρα για τον Κάτω Κόσμο. Θα μιλήσω για την Αιγυπτιακή αντίληψη αυτού του θέματος αφού είναι πιθανόν και η πιο γνωστή. Ο Κάτω Κόσμος είναι μια αναπαράσταση του υποσυνείδητου μυαλού. Καθώς παίρνετε την τελευταία σας αναπνοή, μπαίνετε σε μια κατάσταση συνείδησης όπου κάνετε μια ανασκόπηση ολόκληρης σας της ζωής, έτσι οτιδήποτε κάνατε σε αυτή τη ζωή τώρα το αντιμετωπίζετε. Αυτό δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα. Κάθε πνευματική παράδοση, πάνω από χίλια χρόνια, πάντοτε παρουσίαζε τη διαδρομή μέσα στον Κάτω Κόσμο με κάποιο τρόπο. Μερικές από αυτές τις παραδόσεις ήταν πολλές χιλιάδες μίλια μακριά, χωρίς καμία φυσική επαφή, και όμως, έχουν συλλάβει τα ίδια αρχέτυπα τα οποία πρέπει να ξεπεραστούν σε αυτό το ταξίδι μέσα από το υποσυνείδητο.

Έτσι τη στιγμή του θανάτου θα περάσετε μέσα από μια διαδρομή στον υποσυνείδητό σας νου όπου θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τις προθέσεις των αποφάσεων που κάνατε στη ζωή σας, και τις επιπτώσεις αυτών των αποφάσεων. Σε μερικές από τις πνευματικές παραδόσεις υπάρχει η άποψη της κρίσης του ατόμου που κάνει τη διαδρομή, και σε κάποιο βαθμό αυτό είναι αλήθεια. Η κρίση έρχεται από το κομμάτι σας, που πρόβαλε τον εαυτό του στην τρίτη διάσταση για να δημιουργήσει την προσωπικότητα, με την οποία αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε.

Στην Αιγυπτιακή παράδοση αυτοί είναι οι θεοί ή αρχέτυπα της συνείδησης τα οποία κάποιος υιοθετεί έτσι ώστε να αποτιμήσει αυτήν την ενσάρκωση. Μια διαδικασία λαμβάνει χώρα όπου ή καρδιά του ατόμου που πεθαίνει ζυγίζεται με ένα φτερό. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό που σημαίνει είναι πως αν η καρδιά του προσώπου που φεύγει από την ενσάρκωση έχει προσκολλήσεις στο πεδίο της τρίτης διάστασης θα γίνει είναι βαριά και θα πάει προς τα κάτω. Τα πράγματα που μπορούν να το κάνουν αυτό είναι η προσκόλληση στις υλικές απολαύσεις, στις χαμηλές αστρικές συναισθηματικές επιθυμίες, και στις απολαύσεις που μπορεί να φέρει ένα σώμα. Η όλη διαδικασία της μετάβασης μέσα από τον Κάτω Κόσμο είναι η απαλλαγή από την προσκόλληση στο τριτοδιαστασιακό πεδίο.

Η υπηρεσία στους εαυτούς μας περπατώντας στο πνευματικό μονοπάτι σε αυτήν την ενσάρκωση είναι η κατανόηση της προσκόλλησης και η ενθάρρυνση που μας δίνεται για τις υλικές απολαύσεις, και η ψευδαίσθηση για αυτές τις προσκολλήσεις. Διαβαίνοντας το μονοπάτι σε αυτήν τη ζωή, ήδη ετοιμάζετε τον εαυτό σας για το ταξίδι μέσα από τα πέπλα για να επιτύχετε τη συνειδητοποίηση στην πέμπτη διάσταση.

Στην πνευματική παράδοση της Δύσης, μέσα από το Χριστιανισμό, όλες οι αναφορές για το πέρασμα μέσα στον Κάτω Κόσμο έχουν αφαιρεθεί από τη διδασκαλία. Το μόνο που παρέμεινε είναι ο Ψαλμός 23 η οποίος λέει:" Ναι, αν και περπατώ μέσα από τη κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, δεν θα φοβηθώ καμία αρρώστια "

Ωστόσο την εποχή του Ιησού, και μέσα από την Πνευματική Παράδοση των Εβραίων, όλες οι λεπτομέρειες για το ταξίδι στον κάτω κόσμο ήταν γνωστές. Λοιπόν, γιατί δεν υπάρχει καμία αναφορά στη Βίβλο για αυτό; Μοιάζει σαν να ευχήθηκε κάποιος να αγνοούμε όλοι οτιδήποτε για τη διαδικασία αυτή, και για αυτό το λόγο υπάρχει αγκυροβολημένος τόσο φόβος στην ανθρωπότητα μέσω του θανάτου.

Τι είναι η διαδικασία του θανάτου και ο θάνατος;

Κατ' ακρίβεια η διαδικασία του θανάτου χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο λέγεται ο μακρύς θάνατος και το δεύτερο λέγεται ο σύντομος θάνατος. Ο μακρύς θάνατος ξεκινά όταν ένα θέμα από τη ψυχή του ατόμου το καλεί να εγκαταλείψει το φυσικό του όχημα και να επιστρέψει σπίτι. Αυτό αμέσως σχεδιάζει μια εσωτερική διαδικασία και αντίδραση όπου διάφορες χημικές ενώσεις συμβαίνουν, και συγκεκριμένες μετατοπίσεις στη συνειδητότητα ενεργοποιούνται για να προετοιμάσουν το άτομο να αποσυρθεί. Η χρονική κλίμακα σε αυτό μπορεί να είναι μερικά χρόνια, μερικοί μήνες ή ακόμη και μερικές εβδομάδες.

Ο σύντομος θάνατος περιλαμβάνει επτά μέρες. Οι πρώτες τρεις μέρες οδηγούν στην μέρα όπου το άτομο θα πάρει την τελευταία του πνοή εκείνη την ημέρα. Στην τέταρτη μέρα το άτομο παίρνει την τελευταία του πνοή. Για τις υπόλοιπες τρεις μέρες το άτομο αποσύρεται από το φυσικό/ αιθερικό σώμα και ταξιδεύει στο μονοπάτι της επιστροφής. Γιατί επτά μέρες; Ο λόγος είναι πως οι επτά μέρες είναι ένα αρχέτυπο της δημιουργίας. Στη Βίβλο ο κόσμος δημιουργήθηκε σε επτά μέρες.

Σε κάθε στιγμή η συνειδητότητά σας εκτείνεται σε επτά μέρες. Τη στιγμή αυτή τώρα, όπου διαβάζετε αυτό το άρθρο, είναι η τέταρτη μέρα. Η συνειδητότητα σας προβάλει από αυτή τη στιγμή, τρεις μέρες στο πιθανό μέλλον, και την ίδια στιγμή αποτραβιέται από τις τρεις μέρες του παρελθόντος σας από αυτή τη στιγμή. Έτσι σε κάθε μια στιγμή η συνειδητότητα σας εκτείνει τον εαυτό της τρεις ημέρες, έτσι βρίσκετε τον εαυτό σας στο τώρα. Να δώσω ένα παράδειγμα για αυτό! Πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο βρίσκεστε κοντά στις διακοπές σας και καθώς πλησιάζει η ημερομηνία που θα φύγετε το βρίσκετε όλο και πιο δύσκολο να συγκεντρωθείτε στην καθημερινή σας πραγματικότητα;

Έτσι αν ήσασταν στην εργασία σας, καθώς πλησιάζει η τελευταία μέρα, το βρίσκετε όλο και πιο δύσκολο να εργαστείτε με αυτό που κάνετε, μέχρι την τελευταία μέρα που θα φύγετε, η συγκέντρωση στην εργασία είναι ουσιαστική αδύνατη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο λόγος είναι πως τρεις μέρες πριν την ημερομηνία αναχώρησης σας, έχετε φύγει για το ταξίδι. Την δεύτερη ημέρα μεγαλύτερο μέρος από εσάς έχει φύγει, και μέχρι την τρίτη ημέρα δεν υπάρχει τίποτα από εσάς πραγματικά εκεί.

Φυσικά αυτό συμβαίνει και αντίστροφα. Όταν βρίσκεστε σε διακοπές, μπορεί να σας πάρει τρεις μέρες για να αφήσετε τη ζωή και την εργασία πίσω στο σπίτι πριν να αρχίσετε να απολαμβάνετε πραγματικά τις διακοπές. Καθώς πλησιάζετε την ημέρα επιστροφής στο σπίτι, βρίσκετε τον εαυτό σας να σκέφτεται όλο και περισσότερο τι θα αντιμετωπίσει όταν επιστρέψει πίσω. Αρχίζετε να μπαίνετε στα προβλήματα που νοιώθετε πως θα έχετε να αντιμετωπίσετε όταν επιστρέψετε στην εργασία σας ή στο σπίτι σας. Και πάλι, αυτό συμβαίνει επειδή τρεις ημέρες πριν την επιστροφή, αρχίζετε να επιστρέφετε σπίτι σε συνειδητότητα. Αυτό είναι ένα κοσμικό αρχέτυπο της συνειδητότητας.

Παρόλα αυτά, όσο κάθεστε στο δωμάτιο και διαβάζετε αυτό το άρθρο η συνειδητότητα σας εκτείνετε επτά μέρες και αυτό είναι το κλειδί για την κατανόηση της υλοποίησης, το να φέρνεται τι επιθυμείτε στη ζωή σας οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό επίσης είναι το κλειδί για να καταλάβουμε τη διαδικασία του θανάτου, της απόσυρσης από το φυσικό σώμα. Έτσι ένα πρόσωπο που πεθαίνει περνά μέσα από τη διαδικασία των επτά ημερών για να πεθάνει, να αφήσει αυτήν την ενσάρκωση στην τρίτη διάσταση. Υπάρχουν τρεις μέρες που οδηγούν σε αυτήν την ημέρα της τελευταίας αναπνοής. Μια ημέρα πριν πάρει την τελευταία αναπνοή του το άτομο – κι ακόμα κι αν έπασχε από μια σοβαρή ασθένεια ή μια ασθένεια που επηρέασε τη συνειδητότητά του, όπως άνοια- την ημέρα λοιπόν αυτή λίγο πριν να πεθάνει, φαίνεται φυσιολογικό σαν να μην είχε ποτέ την ασθένεια. Εδώ μιλάω γενικά.

Φαίνονται λοιπό να είναι φυσιολογικοί, χωρίς πόνο, με πολύ καλή διάθεση, πολύ ζωηροί και πρόθυμοι να μιλήσουν με πολύ καλό χιούμορ. Ωστόσο, αυτή η στάση μπορεί να συνεχιστεί για περίπου δώδεκα ώρες, αλλά σύντομα, αυτό το άτομο γλιστρά σε μια κατάσταση μη συνειδητότητας. Έπειτα, και πάλι πολύ γενικά, αυτό το άτομο θα παραμείνει σε αυτήν την κατάσταση για άλλες δώδεκα ώρες οι οποίες οδηγούν στην τελευταία αναπνοή. Εκεί είναι που επιθυμώ να δώσω έμφαση, πως ακόμα κι αν και το άτομο πήρε την τελευταία αναπνοή αυό δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει φύγει από το φυσικό σώμα. Η διαδικασία αποχώρησης από φυσικό σώμα μπορεί να πάρει ακόμη τρεις μέρες. Η συνειδητότητα είναι ακόμη προσκολλημένη στο φυσικό σώμα για ακόμη τρεις ημέρες. Λένε πως ένα άτομο που έχει πάρει την τελευταία πνοή και βρίσκεται στη διαδικασία αποκόλλησης από το φυσικό σώμα, θα κληθεί πίσω στο φυσικό σώμα την ίδια ώρα που πήρε την τελευταία αναπνοή, σε κάθε μια από τις επόμενες τρεις μέρες μετά την τελευταία αναπνοή.

Σε πολλές πνευματικές παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένου και τη Βουδιστική, ένα πρόσωπο που έχει πεθάνει δεν το αγγίζουν για τρεις μέρες μετά την τελευταία του αναπνοή. Αυτό επιτρέπει στο άτομο να συμπληρώσει τη διαδικασία αποκόλλησης. Κι αυτός είναι επίσης ο λόγος που στη Βίβλο, ο Ιησούς ενταφιάστηκε για τρεις ημέρες και μετά αναστήθηκε. Όπως και στο παραπάνω παράδειγμα δια του οποίου αποδεχόμαστε πως η συνειδητότητα συνεχώς ανιχνεύει για μια περίοδο επτά ημερών, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ένα άτομο που πρόκειται να πεθάνει έχει οράματα από ανθρώπους στο δωμάτιο που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να δουν.

Αυτό συμβαίνει γιατί η συνειδητότητά του ήδη μεταφέρεται στην τέταρτη Διάσταση, έτσι στην πραγματικότητα ο ετοιμοθάνατος αντιλαμβάνεται δύο πραγματικότητες την ίδια ώρα. Είναι αλήθεια, πως καθώς πλησιάζει η ώρα του θανάτου, και ο θάνατος είναι η τελευταία αναπνοή, κάποιο πρόσωπο με το οποίο ο ετοιμοθάνατος ήταν πιο πολύ συνδεδεμένο με δεσμούς αγάπης, και το οποίο έχει περάσει ήδη στην τέταρτη Διάσταση, επιτρέπεται να οδηγήσει τον ετοιμοθάνατο μέσα σε αυτή τη διαδικασία.

Για ένα άτομο που κάνει πνευματική εργασία, ή ένα Μαθητευόμενο, θα έρθει ο Δάσκαλος από τη Κοινότητα του Φωτός όπου ανήκει για να καθοδηγήσει το μαθητή του πίσω στη Κοινότητα. Το προσωπικό που εργάζεται σε άσυλα γνωρίζει τα σημάδια πολύ καλά και μπορούν να υποδείξουν στους συγγενής με μεγάλη ακρίβεια πότε το άτομο θα πάρει την τελευταία αναπνοή. Στη Δύση, αυτή η διαδικασία η οποία ήταν γνωστή για χιλιάδες χρόνια δεν αναγνωρίζεται, και μπορεί να προκαλέσει μεγάλη δυσκολία στο άτομο που πεθαίνει το οποίο προσπαθεί να αφήσει το φυσικό σώμα με ένα αρμονικό τρόπο.

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, και τη βοήθησα για τρεις μέρες οδηγώντας την σε αυτό, επέλεξε να φύγει από το τσάκρα του στέμματος. Ήταν κάτοικος σε ένα οίκο ευγηρίας, και είπαν στους ανθρώπους της οικογένειας πως όταν πεθάνει ένα άτομο πρέπει να του βάλουν τα ψεύτικά του δόντια στο στόμα γιατί αργότερα αυτό θα ήταν αδύνατο. Αυτό γινόταν για να αποφύγουν την άσχημη όψη του ατόμου στην κηδεία όπου θα το έβλεπαν οι συγγενείς. Όταν η γιαγιά μου πέθανε, το προσωπικό βιάστηκε για να εκτελέσει τις υπηρεσίες του αλλά αρνήθηκα.

Αυτό διότι η γιαγιά μου βρισκόταν στη διαδικασία εξόδου από το φυσικό κέλυφος από το τσάκρα της κορώνας. Αν οποιοσδήποτε παραποιούσε το φυσικό σώμα εκείνη τη στιγμή μπορούσε εύκολα να την αποτρέψει από αυτή τη διαδικασία. Ξανά, είναι η άγνοια της διαδικασίας, που μπορεί να προκαλέσει μεγάλη δυστυχία στον ετοιμοθάνατο. Για μένα οι Ιρλανδοί έχουν το πιο τέλειο τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου. Όταν πεθάνει ένα άτομο τοποθετείται προσεκτικά σε ένα φέρετρο, το οποίο στη συνέχεια τοποθετείται στο καθιστικό του σπιτιού του, και μια εορτή τριών ημερών ακολουθεί. Καθώς αυτό το άτομο αποσύρεται από το φυσικό σώμα, από τη στιγμή του θανάτου του και για τις επόμενες τρεις μέρες βρίσκεται ανάμεσα σε όλους του τους φίλους και συγγενείς γιορτάζοντας για το ποιος είναι. Τι καλύτερος τρόπος για να αφήσεις το πεδίο της τρίτης διάστασης!

Το θέμα που θα ήθελα να αγγίξω τώρα, σίγουρα θα παρουσιαστεί από μόνο του σε αρκετούς από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο. Όταν ένα άτομο πεθαίνει, οι αισθήσεις αρχίζουν να γίνονται πολύ έντονες, και αυτό είναι πολύ γνωστό. Η σειρά που οι αισθήσεις ενεργοποιούνται κατά τη γέννηση, τώρα στο θάνατο αρχίζουν να απενεργοποιούνται με αντίθετη σειρά. Ένα άτομο που είναι κοντά στο θάνατο θα αρχίσει να αρνείται να τρώει, και στη συνέχει θα αρνείται να πιει. Ο χρόνος σε αυτό είναι αρκετά ασταθής. Η τελευταία αίσθηση η οποία απομένει μέχρι την τελευταία πνοή είναι η ακοή.

Αυτή η αίσθηση μπορεί να είναι τόσο έντονη, που μπορεί να βρίσκεστε δέκα πόδια μακριά από αυτό το άτομο και να μπορεί να ακούσει τι λέτε ακόμη και με ένα ψίθυρο. Υπάρχει έντονη η πεποίθηση πως ένα άτομο που πλησιάζει το θάνατο είναι εντελώς αναίσθητο, χωρίς καμία προσκόλληση στη πραγματικότητα του φυσικού πεδίου ενώ η πραγματικότητα είναι περίπου το αντίθετο. Οι συγγενείς που επισκέπτονται αυτό το άτομο που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση συνήθως τείνουν να λένε δυνατά τη γνώμη τους για αυτό το άτομο νομίζοντας πως δεν μπορεί να τους ακούσει. Μπορούν να πέσουν εύκολα σε συζητήσεις σχετικά με αρνητικές καταστάσεις στις οποίες βρέθηκαν αυτοί και το πρόσωπο που πεθαίνει.

Αντίθετα με το πιστεύω τους, το άτομο αυτό μπορεί να ακούσει κάθε λέξη και να αντιδράσει μέσα στη συνειδητότητα του για αυτό. Αυτό και πάλι, μπορεί να προκαλέσει τεράστια δυστυχία και ανησυχία στο άτομο που πεθαίνει και η γνωστοποίηση αυτού του θέματος θα πρέπει να γίνεται σε όλες τις καταστάσεις όπου οι συγγενείς επισκέπτονται ένα φίλο ή συγγενή που πεθαίνει. Η αντίδραση του ετοιμοθάνατου σε αυτά που λέγονται μπορεί να δημιουργήσει μια κατάσταση στη συνείδησή του η οποία θα επηρεάσει το μέρος που θα καταλήξει στη συνειδητότητα καθώς περνούν στην τέταρτη Διάσταση. Πρέπει να είμαστε συνεχώς σε επίγνωση όταν βρισκόμαστε μαζί με ένα ετοιμοθάνατο. Όλα όσα σκεφτόμαστε, λέμε ή κάνουμε, έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν το περιβάλλον που θα βρεθεί το άτομο αυτό όταν αφήσει αυτήν την ενσάρκωση. Εδώ θα ήθελα να ασχοληθούμε τώρα με την ακριβή διαδικασία αποχώρησης από το φυσικό σώμα. Αρχικά, γίνεται ένα κάλεσμα στο κομμάτι του εαυτού μας που προβάλλει τη συνειδητότητά του στη τρίτη Διάσταση ώστε να επιστρέψει πίσω στο Όλο.

Αυτό προκαλεί συγκεκριμένες αντιδράσεις που λαμβάνουν χώρα με τον εξής τρόπο:

Α: Προκαλούνται κάποια συγκεκριμένα ψυχολογικά φαινόμενα που, σε σχέση με την καρδιά, το νευρικό σύστημα και το ενδοκρινικό σύστημα. Αυτές οι επιδράσεις είναι γνωστές στην ιατρική και έχουν καταγραφεί.

Β: Το νευρικό μας σύστημα έχει το αιθερικό του συμπληρωματικό και στο Ινδικό σύστημα αυτά είναι γνωστά ως μεσημβρινοί (Nadis). Είναι τα ηλεκτρομαγνητικά ενεργειακά νήματα τα οποία εισέρχονται στο σώμα μας. Μέσω του αιθερικού μας σώματος και των μεσημβρινών μας, η ψυχή συνδέεται με αυτήν την ενσάρκωση. Με το Κάλεσμα λοιπόν, αυτά αντιδρούν στην κατευθυνόμενη έλξη της επιστροφής που απορρέει από τη ψυχή και επαναπρογραμματίζουν τους εαυτούς τους για αποχώρηση από το πυκνό φυσικό περίβλημα. Αυτό βιώνεται σαν μια δόνηση η οποία περνά μέσα από ολόκληρο το νευρικό σύστημα.

Γ: Το αποτέλεσμα της δόνησης που προκαλεί ανατριχίλες μέσα στο αιθερικό νευρικό σύστημα προκαλεί μια αλλαγή στη χημική σύσταση του αίματος. Αυτή η αλλαγή έρχεται μέσα από το αδενικό σύστημα το οποίο εκχέει στο αίμα ένα χημικό το οποίο επηρεάζει την καρδιά. Η γραμμή της ζωής αγκυροβολείται στην καρδιά και αυτή η χημική ένωση ξεκινά τη διαδικασία όπου η γραμμή της καρδιάς χωρίζεται. Επίσης προκαλεί μια αντανάκλαση στο μυαλό όπου χάνεται η συνείδηση ή πέφτει σε κώμα.

Δ: Μια άλλη δόνηση επακολουθεί, όπου τα Nadis, τα ηλεκτρομαγνητικά νήματα που διαπερνούν τα νεύρα του σώματος μας, είναι χωρισμένα από τη φυσική άποψη αυτών των νεύρων. Τοιουτοτρόπως το αιθερικό σώμα είναι αποκολλημένο από το πυκνό φυσικό σώμα αλλά εξακολουθεί να το εισδύει.

Υπάρχει μια παύση εκείνη τη στιγμή. Αυτό επιτρέπει στην πιο πάνω διαδικασία να συνεχίσει με το σωστό συγχρονισμό για το άτομο που εμπλέκεται, με τη μικρότερη προσπάθεια, το λιγότερο τραύμα και όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Η αποκόλληση από τους μεσημβρινούς φαίνεται πρώτα στα μάτια. Όταν βρίσκεστε γύρω από ένα ετοιμοθάνατο θα προσέξετε πως όσο πλησιάζει η μέρα της τελευταίας πνοής τα μάτια του αλλάζουν. Υπάρχει ένα είδος γαλήνης η οποία κατέρχεται στον ετοιμοθάνατο, η αντίσταση στο θάνατο παύει, και αρχίζουν να αποδέχονται τι συμβαίνει. Αυτή είναι η στιγμή, όποια και αν είναι η ασθένεια, όπου το άτομο φαίνεται να είναι εδώ πλήρως. Είναι σε αυτό το σημείο στο μέλλον όπου οι συγγενείς και οι φίλοι αυτού του ατόμου θα γιορτάζουν γύρω του. Να γιορτάζουν τη ζωή του μαζί του και να εύχονται επιτυχία σε αυτό το άτομο στη διαδρομή του.

Έπειτα, το οργανωμένο αιθερικό σώμα, που ήδη χαλάρωσε από το πυκνό φυσικό κέλυφος από τους μεσημβρινούς, αρχίζει να μαζεύει τον εαυτό του για την τελική αναχώρηση, Αποσύρεται από τις άκρες προς την πύλη απ’ όπου θα βγει από το φυσικό σώμα. Αυτές οι πύλες εξόδου έχουν ταμπέλες από πάνω. Σε ένα ετοιμοθάνατο, όπως το βλέπουμε τριτοδιαστασιακά, όλη η ζέστη αρχίζει να αποχωρεί από τα μέλη προς τον κύριο κορμό του σώματος. Παράλληλα υπάρχει στο σώμα και ένα άλλο τράβηγμα που γίνεται αισθητό. Καθώς το ζωτικό σώμα που έδινε ζωή σε όλα τα κύτταρα του σώματος αποσύρεται, το οποίο αποτελεί στοιχειακό μέρος της γης, καλεί πίσω τον εαυτό του, την ύλη του φυσικού σώματος. Και πάλι, αν βρίσκεστε κοντά σε ένα ετοιμοθάνατο, το στοιχείο για αναγνωρίσετε αυτήν την κατάσταση είναι μια αξιοσημείωτη χλομάδα στο δέρμα, το οποίο παίρνει αυτή τη χλωμή διαμόρφωση και κέρινη εμφάνιση. Σε αυτό το σημείο το ζωτικό σώμα ετοιμάζεται για την έξοδο, και το φυσικό σώμα προετοιμάζεται για αποσύνθεση.

Σ΄ αυτό το σημείο ενδέχεται να συμβεί μια παύση ακόμη. Και είναι εδώ, που μερικές φορές το φυσικό στοιχειακό του σώματος μπορεί να αντισταθεί στη διαδικασία, και προσπαθεί να κρατηθεί από την εξαφάνιση της ζωτικής δύναμης η οποία το κινούσε. Εν τούτοις, όταν ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και το κάλεσμα της ψυχής ρίχνει άπλετο φως, αυτή η παύση κρατά μόνο μερικές στιγμές.

Το αιθερικό σώμα τώρα, αποκολλά τον εαυτό του σε βαθμιαία στάδια μέσω της επιλεγμένης εξόδου μέχρι να ολοκληρωθεί η έξοδος. Είναι σε αυτό το σημείο, που παρατηρούμε τον ετοιμοθάνατο να παίρνει την τελευταία του φυσική αναπνοή στο τριτοδιαστασιακό κόσμο. Σε αντίθεση με τη λαϊκή άποψη, το ζωτικό σώμα το οποίο τώρα έχει αποσπαστεί από το φυσικό κέλυφος δεν ταξιδεύει στον επόμενο σταθμό κλήσης. Είναι ακόμη επηρεασμένο από το φυσικό σώμα, και αυτή η επιρροή μπορεί να διαρκέσει για μια περίοδο τριών ημερών και πάνω. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, το ζωτικό σώμα, το οποίο είναι το άθροισμα του ατόμου που πέθανε, πλην το φυσικό κέλυφος, επηρεάζεται ακόμη από εκείνο το φυσικό σώμα. Η επιρροή αυτή θα είναι σαφώς εντονότερη εάν το άτομο που πέθανε ήταν μια πολύ γήινη ύπαρξη και είχε προσκολληθεί στη φυσική φόρμα και στις φυσικές επιθυμίες.

Έπειτα έρχεται η διάλυση του αιθερικού σώματος. Καθώς συνεχίζεται το τράβηγμα της ψυχής, προκαλεί τις ενέργειες τις οποίες συνθέτουν το αιθερικό σώμα να επαναδιοργανωθούν και να αποσυρθούν, αφήνοντας μόνο την ηλεκτρομαγνητική/ πρανική ουσία -από τη οποία αποτελείτο το αιθερικό σώμα- να επιστρέψει στην γενική δεξαμενή της πλανητικής πρανικής ουσίας. Αξίζει να προσέξουμε εδώ πως η διαδικασία της αποτέφρωσης συνιστάται ως ένας τρόπος αποκοπής όλων των δεσμών με το φυσικό σώμα. Καταστρέφοντας το φυσικό σώμα με τη φωτιά είναι μια διαδικασία εξαγνισμού η οποία αποκόπτει όλες τις συνδέσεις με το φυσικό σώμα με το να καταστρέψουμε το αιθερικό σώμα.

Για αυτά τα άτομα στην ανθρωπότητα τα οποία έκαναν μια ζωή επικεντρωμένη στο φυσικό πεδίο, απολαμβάνοντας υλικές απολαύσεις, και ζηλοφθονούσαν τις υλικές επιθυμίες, όπου το σπρώξιμο της ψυχής είναι αδύναμο και η υλική προσκόλληση είναι δυνατή, αυτή η σύνδεση με το υλικό σώμα μπορεί να είναι ανυπόφορη. Αν το φυσικό σώμα δεν καταστραφεί από τη φωτιά, η προσκόλληση αυτών τον όντων με το φυσικό σώμα μπορεί να διαρκέσει πάρα πολλά χρόνια.

Αντιστρόφως, το άτομο που έκανε πνευματική εργασία και αναγνώρισε την ψευδαισθησιακή φύση της προσκόλλησης στο υλικό πεδίο, θα κάνει πράγματι την μετάβαση που περιγράφουμε πιο πάνω πολύ γρήγορα. Σε άλλη περίπτωση, όταν το πρόσωπο έχει κόψει όλα τα δεσμά με το φυσικό σώμα, έχει προετοιμάσει τα λεπτοφυή του σώματα ώστε να είναι έτοιμα για αυτό που αναφέρει ο Τζβαλ Κουλ μέσω της Alice Bailey "Η Τέχνη της Εξουδετέρωσης".

Όπως έχει αποδειχτεί πιο πάνω, προς το παρόν υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων σε ενσάρκωση αυτήν τη στιγμή. Το πρώτο είναι το άτομο που είναι επικεντρωμένο στο συναισθηματικό δράμα και στο αστρικό πεδίο. Το δεύτερο άτομο είναι αυτό που είναι επικεντρωμένο στην καρδιά, και η προσοχή του στρέφεται στην επίγνωση του τρόπου με τον οποίο οι πράξεις του επηρεάζουν και άλλα άτομα, αναγνωρίζοντας την υπευθυνότητα αυτών των πράξεων. Το τρίτο είναι το άτομο το οποίο πήρε το πνευματικό μονοπάτι, το οποίο αναγνωρίζει στη συνειδητότητά του πως είναι μέρος μιας μεγαλύτερης ζωής, είναι συνδεδεμένος με όλα τα πράγματα ως μέρος μιας μεγαλύτερης ζωής και αναλαμβάνει ευθύνη για αυτή τη ζωή.

Η επόμενη φάση αυτής της διαδικασίας επηρεάζει τη κάθε μια ομάδα αυτών των ανθρώπων διαφορετικά. Αυτή η διαδικασία είναι η εκχώρηση των αστρικών και νοητικών σωμάτων, έτσι ώστε το πρόσφατα ενσαρκωμένο ον να μπορέσει και πάλι να λουστεί στο λαμπερό φως της ψυχής του. Το άτομο του οποίου του μυαλό είναι μη αναπτυγμένο και βρίσκεται μέσα σε συναισθηματικό δράμα, η εξάλειψη του αστρικού σώματος μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό.

Γίνεται μέσα από μια διαδικασία φθοράς, με την επαναλαμβανόμενη αναβίωση ξανά και ξανά στην πυκνή ύλη του αστρικού πεδίου, όλες αυτές τις προσκολλήσεις στα αισθήματα και στις επιθυμίες που δημιουργήθηκαν στην πρόσφατη ενσάρκωση, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το άτομο στην αναζήτηση του κουράζεται και αναγνωρίζει πως δεν εκπληρώνονται τέτοιες επιθυμίες χωρίς σύνδεση με το φυσικό σώμα. Οι περισσότερες από αυτές τις επιθυμίες δημιουργούνται μέσα από ζωώδη ένστικτα του φυσικού σώματος και, χωρίς αυτό το φυσικό σώμα για να νιώσει και να βιώσει αυτές τις εμπειρίες δεν υπάρχει νόημα. Η αναγνώριση αυτή επιτρέπει στο ον στο αστρικό πεδίο τελικά να απελευθερώσει αυτές τις επιθυμίες.

Στο άτομο που είναι επικεντρωμένο στην καρδιά και έχει αναπτυχθεί νοητικά, η διαδικασία παίρνει δύο μορφές. Το άτομο νιώθει τη προσκόλληση του στο νοητικό πεδίο, έλκεται από αυτό, αποσπασμένος οποιασδήποτε προσκόλλησης σε συναισθηματική επιθυμία. Δεδομένου πως βρίσκεται στο νοητικό σώμα το άτομο, σε εκείνο το επίπεδο, έχει επίγνωση του λαμπερού φωτός της ψυχής, μολαταύτα θα λάμψει αμυδρά. Αυτή η επίγνωση για τη ψυχή προκαλεί αυτό το ον τη λαχτάρα να την φτάσει, και κάνοντας το αυτό κλείνει το λογικό νοητικό σώμα.

Το άτομο που είναι πνευματικά προσανατολισμένο, με πλήρη συνείδηση, επικεντρώνεται σε δύο πράγματα. Καθαρίζει οποιαδήποτε προσκόλληση στην αστρική ύλη ή σκεπτομορφή καλώντας το φως από τη ψυχή. Είναι το φως που διαλύει οποιαδήποτε προσκόλληση που έχει αυτό το ον στο αστρικό πεδίο. Έπειτα, σε αυτό το ον δίνονται Λέξεις Δύναμης από το Δάσκαλο στο Άσραμ στο οποίο ανήκει. Με τη τονική ηχώ αυτών των Λέξεων Δύναμης στο νοητικό πεδίο, δημιουργεί μια πλημμύρα από ψυχική δύναμη η οποία προκαλεί τέτοια επέκταση της συνειδητότητας η οποία φέρνει τον θρυμματισμό του νοητικού σώματος. Τώρα αυτό το ον μπορεί να είναι ελεύθερο στο Άσραμ του Δασκάλου του και να λούζεται στο φως της ψυχής του. Σε αυτό το σημείο, ανάλογα σε πια από τις τρεις ομάδες είναι επικεντρωμένο το άτομο, ακολουθούν δραστηριότητες οι οποίες δημιουργούν το μελλοντικό μονοπάτι για αυτό το άτομο. Ξανά, οι μηχανισμοί για αυτό είναι γνωστοί αλλά αυτό δεν είναι μέρος αυτού του άρθρου.

Ας πούμε τώρα μερικά λόγια για το χώρο που θα βρείτε τον εαυτό σας όταν όλες οι συνδέσεις με το φυσικό σώμα θα έχουν κοπεί. Ο χώρος και ο χρόνος όπως τον γνωρίζουμε δεν υπάρχει. Ένας μη χρόνος επακολουθεί, ο οποίος φέρνει καθαρότητα η οποία είναι άγνωστη σε εμάς στη φυσική ενσάρκωση. Για αυτά τα όντα που είναι πολωμένα στο συναισθηματικό σώμα στρέφουν την προσοχή τους ολοκληρωτικά σε αυτό το σώμα για να δουλέψουν με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Για το άτομο που ήταν εστιασμένο στην καρδιά, καθώς η αίσθηση του χρόνου πέφτει βλέπουν το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον ως μια στιγμή. Τόσο για αυτούς που είναι πολωμένοι στο συναισθηματικό σώμα όσο και για αυτούς που ήταν επικεντρωμένοι στην καρδιά και είναι πολωμένοι στο νοητικό σώμα, καθώς ο μη χρόνος αναγνωρίζεται, εκείνη τη στιγμή υπάρχει ένα συμβόλαιο ψυχής. Όλη η ενσάρκωση που δημιούργησε αυτό το ον αποκαλύπτεται.

Τρεις κύριες καταστάσεις-παράγοντες σε αυτήν την ενσάρκωση παρουσιάζονται, και τα υπόλοιπα ξεθωριάζουν από την μνήμη. Είναι αυτοί οι τρεις κύριοι παράγοντες-καταστάσεις οι οποίες θα καθορίσουν την επόμενη ενσάρκωση που θα λάβει το ον. Σε όλες τις παραδόσεις υπάρχει μια περιγραφή για ένα μέρος στο οποίο καταλήγουμε όταν πεθάνουμε. Μερικοί το λένε παράδεισος, διάφοροι ιθαγενείς έχουν άλλα ονόματα για αυτό, οι Θεοσοφιστές το αποκαλούν Devachan.

Σε όλες τις περιπτώσεις είναι ένα μέρος που πάμε και απολαμβάνουμε τους καρπούς καλών πράξεων. Αυτή είναι μια παρερμηνεία. Καθώς το άτομο περνά μέσα από τις εμπειρίες κάνει αυτό το συμβόλαιο ψυχής, και ο μη χρόνος αποκαλύπτεται, η αιώνια Στιγμή του Τώρα παρουσιάζεται σε όλο της το μεγαλείο. Καθώς ταξιδεύουμε από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε πως όλα υπάρχουν σε κάθε ξεχωριστό σημείο ατελείωτης λάμψης, ομορφιάς και ύπαρξης.

Για το άτομο που έχει αναπτύξει την καρδιά και τη μύηση, η πλήρης ιδέα για αυτή τη «τώρα στιγμή» αποκαλύπτεται προκαλώντας μια ανείπωτη εκστατική ευδαιμονία. Αυτή η στιγμή υπάρχει έξω από το χρόνο όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, συνδεδεμένο με το τριτοδιαστασιακό πεδίο, μοιάζει να είναι ατελείωτο, αιώνιο, χωρίς τέλος. Αυτός είναι ο παράδεισος για τον οποίο μιλούμε.  Για το πνευματικό άτομο, το μονοπάτι που οδηγεί στο θάνατο είναι οικείο. Έχουν αφιερώσει μια ζωή συνδεδεμένοι με τα ανώτερα πεδία, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς τους περισσότερο ως Πνεύμα παρά σαν ενσαρκωμένο ανθρώπινο ον.

Έχουν αφιερώσει πολλές ώρες σε διαλογισμό, αυξάνοντας τη συνείδηση τους για να συνδεθούν με το Θεϊκό. Αγκαλιάζουν το γεγονός πως έχουμε πολλές ενσαρκώσεις στην τρίτη διάσταση και επαναφέρουν στην μνήμη τους πολλές φορές πως έχουν πεθάνει ξανά πριν. Ο Θάνατος δεν φοβίζει αυτά τα άτομα, διότι γνωρίζουν πως ο θάνατος είναι ζωή, και η ζωή είναι θάνατος. Ο θάνατος δεν είναι ένα τέλος αλλά η επιστροφή στο σπίτι όπου η δόξα της ψυχής του περιμένει με ανοιχτές αγκάλες για να τους καλωσορίσει πίσω.

Γνωρίζουν πως το κάλεσμα για επιστροφή έχει έρθει για δύο λόγους, είτε το φυσικό σώμα δεν έχει τις δυνατότητες να κρατήσει τη συνειδητότητα τους και κατά κάποιο τρόπο έχει φθαρεί, ή η αποστολή τους στην Τρίτη Διάσταση έχει τελειώσει και καλούνται να ενωθούν με τους Δασκάλους στα υψηλότερα επίπεδα. Είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση, το πρόσωπο παραδίδεται ευχαρίστως στη διαδικασία και περιμένει να συναντήσει ξανά τους παλιούς του φίλους. Καθώς πλησιάζει ο θάνατος, το άτομο αφιερώνει περισσότερο χρόνο στο διαλογισμό. Φέρνει στη μνήμη του τα μαθήματα της ζωής του και την αντίδρασή του σε αυτά. Ψάχνουν για οποιαδήποτε προσκόλληση σε σκέψεις και επιθυμίες που συνδέονται με την τρίτη διάσταση, και απελευθερώνουν αυτές τις προσκολλήσεις.

Καθώς αναλογίζονται αυτή τη ζωή αρχίζουν να νοιώθουν πως το μονοπάτι της επιστροφής είναι εκεί για αυτούς, και θα αρχίσουν να κάνουν την εργασία για την κατασκευή του επόμενου σώματος στο οποίο θα κατοικήσουν. Θα συνδυάσουν με τη θέλησή τους το πιο τέλειο φυσικό σώμα το οποίο θα χρειάζονται για να πάρουν τα μαθήματά τους στην επόμενη ζωή, θα αποτυπώσουν σε αυτό το σώμα όλη τη γνώση των μυστηρίων που έχουν μάθει σε αυτήν τη ζωή.

Περπατούν, μέσω διαλογισμού, στο μονοπάτι στο οποίο θα περπατήσουν όταν πάρουν την τελευταία πνοή, με τη διαδικασία που περιγράψαμε πιο πάνω. Θα γνωρίζουν που πηγαίνουν και κατανοώντας τη διαδικασία, θα περπατήσουν στο μονοπάτι ανεμπόδιστοι από οποιοδήποτε ον έτσι ώστε να καταλήξουν στο Άσραμ του Δασκάλου τους.

Αναγνωρίζουν πως ο θάνατος που πλησιάζει δεν είναι ένας διαχωρισμός από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά το αντίθετο. Γνωρίζουν πως αφού θα αφήσουν το φυσικό τους σώμα θα μπορούν να συνδέονται με τους αγαπημένους τους με ένα πιο δυναμικό τρόπο. Θα μπορούν να γνωρίζουν τις ελπίδες και τους φόβους τους και να τους καθοδηγούν μέσα από αυτούς. Σε αυτήν τη ζωή έχουν συνδεθεί με τη πιο βαθιά πτυχή κάθε προσώπου που έχουν συναντήσει, και έτσι, αυτό το αποτύπωμα θα τους συντροφεύει στο ταξίδι τους ανεμπόδιστα.

Όταν το πνευματικό άτομο νοιώθει πως έχει έρθει η ώρα που ο θάνατος πλησιάζει, όλοι οι φίλοι με τους οποίους έκαναν πνευματική εργασία μαζί σε αυτήν τη ζωή, μαζεύονται. Αυτοί που δεν μπορούν να βρίσκονται εκεί με την φυσική τους υπόσταση, τους ζητείτε να είναι εκεί ως ουσία. Επίσης καλούν γύρω τους Όντα του Φωτός τα οποία τους υποστήριξαν στην πνευματική τους εργασία σε αυτήν τη ζωή και τους ζητούν να τους περιμένουν στο «κατώφλι».

Προτείνω να μην υπάρχουν περισσότερα από επτά άτομα για να κρατούν το πεδίο γύρω από το άτομο που ετοιμάζεται να φύγει. Όπως ανέφερα πιο πάνω, είναι σημαντικό το τι είδους πεδίο δημιουργείται γύρω από το άτομο όταν θα πάρει την τελευταία πνοή. Για ένα πνευματικό άτομο μπορεί να παίζει μουσική, η οποία έχει ξεχωριστεί σημασία για αυτό το άτομο, καθώς θα αυξήσει τη συνειδητότητά του για να συνδεθεί με το Θείο.

Ο φωτισμός στο δωμάτιο θα πρέπει να είναι κυρίως πορτοκαλί, καθώς αυτό αυξάνει πολύ το διαχωρισμό του αιθερικού σώματος από το φυσικό κέλυφος. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο κερί αναμμένο, έτσι οτιδήποτε θα απελευθερωθεί στη διαδικασία μέχρι την τελευταία αναπνοή να πηδήξει μέσα στη φλόγα και να καταστραφεί. Και πάλι, στην Alice Bailey, ο Τζβαλ Κουλ προτείνει σανταλόξυλο ως άρωμα το οποίο θα πρέπει να καίγεται για να βοηθήσει στο διαχωρισμό από το αιθερικό σώμα.

Τον Δάσκαλο τον οποίο σχετίζω με το θάνατο και τη διαδικασία του θανάτου είναι φυσικά ο Τζβαλ Κουλ ο οποίος είναι Θιβετιανός Δάσκαλος, και φυσικά οι Θιβετιανοί κρατάνε την παράδοση του θανάτου και του ξεψυχίσματος. Μια άλλη πρόταση είναι να ψεκάζονται στο δωμάτιο σπρέι της Aura Soma καθώς και πάνω από το κρεβάτι του ετοιμοθάνατου. Η πιο εμφανής επιλογή είναι το σπρέι του Τζβαλ Κουλ. Καθώς η ώρα πλησιάζει, οι φίλοι του προσώπου στο δωμάτιο κάνουν έναν κύκλο προστασίας γύρω από το χώρο. Καλούν τους Τέσσερις Μεγάλους Αρχαγγέλους των τεσσάρων κατευθύνσεων να σταθούν σε αυτά τα σημεία.

Κάθονται σε σιωπηλό διαλογισμό καθώς ο φίλος τους παίρνει την τελευταία αναπνοή. Για αυτούς που έχουν μάτια να δουν, καθώς η Πύλη ανοίγει, βλέπουν ένα Κραταιό να έρχεται μπροστά και να καλωσορίζει το σύντροφό τους. Αυτό είναι μια μετατόπιση στο χώρο, σαν ένα ελαφρύ αεράκι που περνά μέσα στο δωμάτιο, και ο φίλος τους φεύγει. Λέγεται πως κάποιος που κάνει την εργασία θα περάσει μέσα από τις πύλες του θανάτου με πλήρη συνείδηση, και οι φίλοι του που τον συνόδευσαν μέχρι την πόρτα, θα μπορέσουν ίσως να δουν το μονοπάτι το οποίο θα περπατήσουν κι εκείνοι κάποια στιγμή στο μέλλον.Ας δούμε τώρα, πως μπορούμε να κάνουμε θεραπεία σε έναν ετοιμοθάνατο. Όπως έχουμε πει πιο πάνω, όλα έχουν σχέση με την προσκόλληση. Όντας με το πρόσωπο αυτό για τρεις ημέρες πριν την τελευταία του αναπνοή, μπορούμε να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας να το βοηθήσουμε να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που χρειάζεται να αποχαιρετήσει.

Ωστόσο μπορούμε επίσης να βοηθήσουμε το άτομο που ετοιμάζεται να αποχωρήσει και μέσω θεραπείας. Το είδος της θεραπείας που έκανα πάντοτε για να βοηθήσω άτομα στη διαδικασία θανάτου, ήταν μέσω συμπονετικού συντονισμού, να κόψω όποιους δεσμούς με ανθρώπους, τοποθεσίες ή γεγονότα με εκείνη τη ζωή. Αυτό μπορεί να γίνει με επίκληση στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τις ενέργειες του, ή οποιαδήποτε άλλη οντότητα η οποία παρέχει καθαρισμό από καρμικές συνδέσεις.

Ευχαριστούμε, εκ μέρους του ατόμου αυτού, το σώμα στο οποίο βρίσκεται, για την υπηρεσία που έχει κάνει για να επιτρέψει σε αυτό το άτομο να πάρει τα μαθήματα από την τρίτη διάσταση. Ερχόμαστε σε επαφή με τη ψυχή αυτού του ατόμου και τη συνδέουμε με τη συνειδητότητά του έτσι ώστε να την καθοδηγήσει στη διαδρομή που πρόκειται να κάνει. Καλούμε τους αγγέλους που καθοδηγούν τα άτομα μέσα από το θάνατο, κι αυτοί είναι ο Αρχάγγελος Αζραήλ, και άλλες αρχετυπικές δυνάμεις του Anpu (Άνουβις), Tehuti (Θωθ), Amenta, Άδης, Περσεφόνη, κλπ. Επίσης καλούμε το Φύλακα Άγγελο του ατόμου αυτού, ο οποίος τον καθοδηγούσε σε αυτήν τη ζωή.

Η δύναμη της εμπειρίας που μπορούμε να έχουμε σε τέτοιες περιπτώσεις είναι συγκλονιστική και μπορώ να τη συνδέσω με την εμπειρία που είχα όταν έκανα κάτι ανάλογο για τον πατριό μου όταν πέθανε. Πέθανε σε ένα άσυλο στο οποίο είχα εργαστεί, και είχα κάνει εργασία για αυτόν όπως την περιέγραψα πιο πάνω. Εντούτοις, λόγω της σύνδεσης με το φυσικό σώμα, ενδέχεται να βρίσκεται εκεί για ακόμη τρεις μέρες μετά την τελευταία πνοή, και είναι ζωτικής σημασίας να κάνουμε θεραπείες αυτές τις τρεις ημέρες.

Βρέθηκα λοιπόν τότε, σε ένα οίκο τελετών όπου η βρισκόταν η σωρός. Ήταν η δεύτερη μέρα μετά τον θάνατό του που ήμουνα εκεί για να προσφέρω αυτήν την υπηρεσία. Έκανα το διαλογισμό/ θεραπεία και καθώς ολοκληρώθηκε, έμεινα έκπληκτος! Τον είδα να βγαίνει από το φυσικό κέλυφος, αλλά το πιο ασυνήθιστο ήταν πως αντιλήφθηκα ακόμη δύο νεκρούς στο πίσω μέρος οι οποίοι έφυγαν μαζί του. Έχουμε συζητήσει πιο πάνω πως αυτή η διαδικασία της αποχώρησης επτά ημερών από τη φυσική μορφή ισχύει σε οτιδήποτε ζωντανό.

Πλανητικά, η φάση της διαδικασίας που βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή είναι η φάση που το ον που γνωρίζουμε ως Γαία τώρα αποσύρεται από τη φυσική μορφή, η οποία είναι ο τριτοδιαστασιακός πλανήτης. Περνά τη διαδικασία ταξιδιού μέσα από το δικό της Κάτω Κόσμο για να ξαναγεννηθεί στο πεδίο της τέταρτης διάστασης. Αυτό που συμβαίνει στο θάνατο σε οποιοδήποτε άλλο πλάσμα είναι το ίδιο που συμβαίνει και στη Γαία. Αν το σκεφτείτε, και κοιτάξετε γύρω σας τι συμβαίνει στον κόσμο, θα βεβαιωθείτε πως σίγουρα βρισκόμαστε σ’ αυτήν τη διαδικασία. Παρατηρήσετε ένα άτομο που πεθαίνει. Τι συμβαίνει στο φυσικό του σώμα; Αρχίζει να φθείρεται και να εμφανίζει σημάδια αποσύνθεσης. Αρκεί να κοιτάξετε γύρω σας αυτήν τη στιγμή και θα δείτε αυτήν τη διαδικασία να συμβαίνει στον κόσμο. Πριν λίγο καιρό διάβασα με μια εφημερίδα πως το δάσος του Αμαζονίου ήταν γνωστό ως οι πνεύμονες της Γης. Τώρα πλέον θεωρείται ως μια από τις μεγαλύτερες πηγές μόλυνσης του κόσμου λόγω της κολοσσιαίας καταστροφής των δασών από τις πυρκαγιές. Είναι μια από τις χειρότερες πηγές αερίων θερμοκηπίου που επηρεάζουν τις καιρικές συνθήκες αυτήν την περίοδο.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε μεγάλο άλμα σε συνειδητότητα για να δούμε την αναλογία και την συνταύτιση με την ασθένεια των πνευμόνων στο ανθρώπινο σώμα. Τι σημάδι είναι αυτό όταν οι πνεύμονες του πλανήτη έχουν γίνει βρογχικοί; Η γνώμη μου, αυτό που νοιώθω κι αντιλαμβάνομαι και πρέπει να τονίσω, είναι πως βρισκόμαστε στη διαδικασία των τριών ημερών που οδηγεί προς το θάνατο, στην τελευταία πνοή της Γαίας εδώ στην τρίτη διάσταση. Το 2012, αυτή η μαγική ημερομηνία είναι που η Γαία θα πάρει την τελευταία της πνοή στο τριτοδιαστασιακό πεδίο.

Επίσης πρέπει να τονίσω πως μια ημέρα στη ζωή του πλανήτη δεν είναι μια ημέρα όπως την αντιλαμβανόμαστε. Περικλείει μια πολύ μεγάλη περίοδο χρόνου και ξεπερνά την αντίληψή μας. Γι' αυτό το θέμα όμως, αφήνω σε εσάς τον προβληματισμό. Για άλλη μια φορά, η αίσθησή μου ακολουθεί την απλή αλήθεια που διέπει και την ανθρώπινη ύπαρξη: το σώμα που θα κατοικήσει η Γαία στα υψηλότερα πεδία, υπάρχει ήδη.

Όλα τα είδη που φαίνονται να έχουν εξαλειφθεί τώρα κατοικούν σε αυτόν τον πλανήτη, και πολλοί από την ανθρώπινη φυλή έχουν φύγει πρόσφατα λόγω φυσικών και στημένων καταστροφών. Απλά, όπως και το ανθρώπινο ον έτσι και η Γαία, χρειάζεται επτά μέρες για τη μετάβαση σε υψηλότερες διαστάσεις. Νοιώθω πως πραγματικά αυτή είναι η ανάληψη. Ανάληψη είναι να αφήσεις πίσω σου το παλιό όχημα να περιέλθει σε αποσύνθεση, καθώς ξαναγεννιέσαι σε ένα άλλο όχημα σε μια υψηλότερη διάσταση.

Η γη της τρίτης διάστασης πρόκειται να ξαναγεννηθεί. Πώς μπορεί;

Όλοι γνωρίζουμε πως κάνουμε μια μετάβαση σε μια άλλη διάσταση. Έτσι, αυτή η εστίαση στον καθαρισμό της γης, στο καθάρισμα αυτού και στο καθάρισμα εκείνου, δεν έχει νόημα διότι το τι συμβαίνει είναι απλά μια φυσική διαδικασία. Η Γη ως τριτοδιαστασιακό ον πεθαίνει. Είναι η αδυναμία μας να αποδεχτούμε τη διαδικασία του θανάτου που μας ωθεί να αντιμαχόμαστε και να λέμε πως δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτήν την όμορφη Γη.

Εντούτοις, αυτό το Ον που είναι η Γη γίνεται ένα πιο όμορφο πλάσμα, σε ένα διαφορετικό πεδίο το οποίο θα είναι ακόμη πιο όμορφο από αυτή τη Γη. Αλλά όπως όλα τα όντα πρέπει να αφήσει πίσω την παλιά φυσική του έτσι ώστε να μπορέσει να ξαναγεννηθεί με μια πιο τέλεια μορφή σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Μερικοί ίσως πουν πως η ανθρωπότητα έχει προσφέρει κακή υπηρεσία στον πλανήτη προκαλώντας τόσο μεγάλη καταστροφή και μόλυνση. Μολαταύτα, αν θεωρήσουμε τον πλανήτη ως ένα πρόσωπο που χρήζει θεραπείας και η Γη αντιληφθεί τον εαυτό της εβρισκόμενο σε αρρώστια, τότε έχουμε την ακόλουθη κατάσταση.

Ένα πρόσωπο, το οποίο περνά μια ασθένεια, γενικά χρησιμοποιεί αυτήν την ασθένεια σαν μέσον για να επιτελέσει πνευματική εργασία. Όλη η ασθένεια, όλα τα κακά πράγματα που μας συμβαίνουν, είναι μια υπηρεσία διότι μας ωθούν, μας αναγκάζουν να τα αντιμετωπίσουμε. Μόνον όταν βρισκόμαστε σε τέτοια αδιέξοδα, κοιτάζουμε πραγματικά μέσα μας και λέμε «γιατί σε εμένα;». Όταν κοιτάτε μέσα σας και κάνετε αυτήν την ερώτηση γενικά προσπαθείτε να καθορίσετε ποιοι είστε. Ποιος είναι που το αισθάνεται αυτό; Γιατί νοιώθω έτσι; Τι μου συμβαίνει; Έτσι αρχίζετε μια εσωτερική αναζήτηση. Κάνετε την ερώτηση «Τι συμβαίνει;» Όταν έρθει μια αρρώστια σας προτρέπει να σκεφτείτε τη δική σας θνησιμότητα. Αρχίζετε να σκέφτεστε μεγαλύτερα πράγματα και το ποιοι είστε στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η υπηρεσία όλων των αρνητικών καταστάσεων.

Κατά τη γνώμη μου, η Γαία βρίσκεται σε αυτήν τη φάση της διαδικασίας. Η ανθρωπότητα χρειάστηκε περισσότερα από 300 χρόνια - από το 1750 και την αρχή της βιομηχανικής Επανάστασης - για να δημιουργήσει μια αρνητική κατάσταση για τη Γαία ώστε να την πιέσει προκειμένου να επανακαθορίσει τον εαυτό της. Της έδωσε την ώθηση για να αντιληφθεί πως είναι πολλά περισσότερα από αυτά που θεωρούσε για τον εαυτό της και να πάρει την απόφαση να αναληφθεί σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας. Επέτρεψε στον εαυτό της να ξαναδημιουργήσει ένα άλλο σώμα για αυτήν στην 4η/5η διάσταση, και τώρα μεταφέρεται σε αυτό.

Αν υποθέσουμε πως η ανθρωπότητα αντιστοιχεί στα άτομα του σώματός της, τότε κατά κάποιο τρόπο είμαστε σαν μια αρρώστια πάνω στη Γαία, όπως μια αρρώστια σε κάποιο πρόσωπο. Αλλά αν αυτό το πρόσωπο έχει ένα είδος φιλοσοφικής σκέψης σχετικά με την κατάσταση που πρόκειται να βρεθεί, βλέπει πως η ασθένεια του έχει λειτουργήσει ως υπηρεσία. Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Γη είναι η απαραίτητη διαδικασία που θα επιτρέψει στο ον στο οποίο ανήκει το σώμα να πάρει την απόφαση, να κοιτάξει μέσα και να δει ποια είναι, και να αποφασίσει πως Είμαι Θεϊκή. Σε αυτήν τη στιγμή της επίγνωσης, αναγνωρίζοντας πως είναι Θεϊκή, έχει ολοκληρώσει όλο το κάρμα στο επίπεδο της 3ης διάστασης και τώρα μεταβαίνει σε ένα άλλο επίπεδο.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να πω πως αναφερθήκαμε επιδερμικά στα πιο σημαντικά γεγονότα αυτής της διαδικασίας. Είναι ένα τεράστιο θέμα στο οποίο αναφερθήκαμε εν συντομία. Αυτό που νοιώθω είναι πως πλησιάζουμε σε μια περίοδο όπου μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας θα αρχίσει να φεύγει από τον κόσμο της τρίτης διάστασης. Το Πνεύμα επιβεβαίωσε, πως η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορεί κανείς να προσφέρει και που χρειάζεται ο πλανήτης αυτή τη στιγμή, συντελείται στη διάλυση του φόβου γύρω από το θάνατο.

Για εσάς που επιθυμείτε να εξερευνήσετε περισσότερο αυτό το θέμα, οι αναφορές που έγιναν σε αυτό το άρθρο, θεωρώ πως είναι οι καλύτερες που έχω συναντήσει. Για εμάς στη Δύση τα πιο ενημερωμένα βιβλία είναι Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, και Εσωτέρα θεραπευτική, και τα δύο από την Alice Bailey, μέσω ανώτερης επικοινωνίας από το Διδάσκαλο Τζβαλ Κουλ.

Επίσης θέλω να πω για αυτούς που κάνουν πνευματική εργασία, πως τα αρχέτυπα που ενεργοποιούνται στη διαδικασία του θανάτου είναι τα ίδια με αυτά που έρχονται στο προσκήνιο καθώς αφήνουμε ένα επίπεδο συνειδητότητας και ψάχνουμε για ένα ψηλότερο ενώ εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στο φυσικό μας σώμα. Η κατανόηση αυτής της διαδικασίας θα σας επιτρέψει να κάνετε αυτές τις μεταβάσεις με τις λιγότερες προσπάθειες.

Kevin Core